Duitsland steunt Turkse oorlog tegen Koerden, activist vastgehouden in Caracas

Peter Krauth, een autonome activist werd op 16 november vorig jaar gearresteerd in Venezuela, daar hij op de opsporingslijst van Interpol stond. Krauth zou lid zijn geweest van Das K.O.M.I.T.E.E., een anti-oorlogs groepering die de Duitse rol aan de kaak stelde in de voortdurende Turkse oorlog tegen de Koerden (waarmee in dit geval de Koerden in Turkije worden bedoeld)..... Samen met Bernhard Heidbreder en Thomas Walter zou Krauth eind oktober 1994 een brandaanslag hebben gepleegd op een gebouw van het Duitse leger in Bad Freienwalde, waarmee Das K.O.M.I.T.E.E. duidelijk heeft willen maken dat Duitsland de Turkse overheid steunt in haar oorlog tegen de Koerden, een oorlog die de leden van Das K.O.M.I.T.E.E. genocide op de Koerden noemen, ofwel dit zou de tweede door de Turkse overheid uitgevoerde genocide zijn.......

In april 1995 mislukte een aanslag van Das K.O.M.I.T.E.E. op een in verbouwing zijnde vrouwengevangenis in Berlin-Grünau (voormalig Oost-Duitsland), die werd omgebouwd tot deporatiegevangenis van Duitsland. Deze aanslag was een protest tegen de vluchtelingenpolitiek van Duitsland, waar ook destijds veel Koerdische vluchtelingen niet werden erkend als zodanig en werden gedeporteerd en overgeleverd, recht in de handen van martelbeulen in Turkije....... (dit terwijl Turkije oorlog voerde tegen de Koerdische bevolking in het oosten van het land; me dunkt een uiterst legitieme reden om te vluchten en asiel aan te vragen.....)

Das K.O.M.T.E.E. hield overigens op te bestaan in 1995. 

Het meest foute aan de relatie van Duitsland met Turkije was wel dat het land wapens leverde waarmee de Turkse staat grootschalige terreur uitoefende tegen de Koerden, terwijl men in Duitsland de PKK op de terroristenlijst zette, ofwel de verdedigers van de Koerdische bevolking werden als terroristen weggezet en de Turkse terreurstaat werd op grote schaal van wapens voorzien door Duitsland..... Ongelofelijk!!

In 1990 stationeerde Duitsland zelfs militairen in Turkije, in 2012 plaatste het Duitse leger Patriotraketten in Turkije (operationeel vanaf eind januari 2013), dit tegen aanvallen van het Syrische leger, terwijl de werkelijke agressor nu juist Turkije zelfs was en nog steeds is, neem de laatste inval van het Turkse leger in de Syrische provincie Idlib, waar dit leger terreurgroepen ('rebellen') beschermt, waaronder zelfs IS strijders, sterker nog: Turkije heeft de gevangengenomen terroristen in Idlib bevrijd...... Dan te bedenken dat Turkije NAVO lid is......

De Koerden en met name de PKK staan intussen weer in het 'internationale verdachtenbankje', nadat de wereld dit vervolgde volk in de armen sloot, vanwege de succesvolle strijd tegen IS (ISIS)..... Waar IS nooit macht zou hebben kunnen uitoefenen als de VS niet haar illegale oorlog tegen Irak begon in 2003, waar dezelfde VS deze terreurorganisatie heeft voorzien van wapens, munitie, rollend oorlogstuig, training en zelfs vervoer van Libië naar Irak (en Syrië)......

Lees het volgende artikel van Doorbraak, waarin ook de verklaring van Das K.O.M.I.T.E.E. over de aanslag tegen het Duitse leger in 1994, waarin o.a. wordt uitgelegd wat Duitsland aan wapens heeft verkocht en zelfs weggegeven aan het Turkse leger. Zoals een groot deel van de wapens van het opgeheven Oost-Duitse leger (wapens in de breedste zin van het woord, dus inclusief tanks en raketten) Alleen die gegevens zouden je kunnen doen besluiten Das K.O.M.I.T.E.E. gelijk te geven met haar intussen al 'verjaarde' aanslag:

Ondergedoken en opgespoord

Geplaatst op 11 februari 2020

Een autonome activist uit Berlijn, die 24 jaar in het buitenland leefde, werd onlangs in Venezuela gearresteerd, ondanks dat hij er een asielverzoek had ingediend. Op 16 november werd Peter Krauth gearresteerd op het vliegveld El Vigia in Venezuela. Op 23 november werd hij naar Caracas overgebracht waar hij sindsdien wordt vastgehouden in een bureau van Interpol, in afwachting van uitlevering aan Duitsland. Net als eerder Bernhard Heidbreder en Thomas Walter, wordt Krauth er door het Duitse Openbaar Ministerie (BAW) van beschuldigd lid te zijn geweest van Das Komitee, een autonome militante groep die zichzelf in 1995 heeft opgeheven.

 

Das Komitee pleegde eind oktober 1994 een brandaanslag op een gebouw van het Duitse leger in Bad Freienwalde, om zo te wijzen op de samenwerking van het Duitse leger met het Turkse leger: Duitsland doet mee aan de oorlog tegen de Koerden (de bijbehorende verklaring lees je hieronder). Daarop volgde een tweede actie: in april 1995 probeerde Das Komitee in Berlin-Grünau een in aanbouw zijnde deportatiebajes op te blazen. In hun verklaring van september 1995, getiteld “Net ernaast is ook mis”, schreven ze: “Massa-uitzettingen vormen een garantie voor ‘vrede in het binnenland’ en vormt de kern van de imperialistische vluchtelingenpolitiek (…) In Berlijn wordt met dit doel een voormalige vrouwengevangenis uit de tijd van de DDR in Grünau verbouwd. Met wel 400 plekken wordt de capaciteit voor uitzettingen in Berlijn meer dan verdubbeld.”

Maar de actie mislukte doordat een politiepatrouille twee auto’s in de buurt van de bajes in de gaten kreeg, ze doorzocht en springladingen en ander materiaal voor de actie vond. Als gevolg daarvan belandden Krauth, Heidbreder en Walter op de opsporingslijst van de nationale recherche (BKA) en doken ze onder. Daarna ontbond Das Komitee zichzelf.

De drie ondergedoken mannen leven sinds 24 jaar in ballingschap, buiten het bereik van de Duitse veiligheidsinstanties. Het plannen van een bomaanslag verjaart pas na veertig jaar (2035) en daarom worden ze nog altijd via een internationaal arrestatiebevel gezocht.

Bernhard Heidbreder werd al in juli 2014 door de BKA in Venezuela ontdekt en daarop gearresteerd. In oktober 2015 werd een uitleveringsverzoek van Duitsland afgewezen door een uitspraak van het hoogste rechtscollege in Venezuela, de Tribunal Supremo de Justicia (TSJ). Motivatie: de daden waarvan Heidbreder wordt beschuldigd, zijn in Venezuela al lang verjaard. Desalniettemin zat hij na de uitspraak nog negen maanden in de gevangenis.

Heidbreder vroeg daarop in 2016 asiel aan. En ook Krauth en Walter dienden in 2017 asielverzoeken in. Sindsdien wachten ze op een positief besluit van de Nationale Vluchtelingencommissie in Caracas (Conare), dus op erkenning als politieke vluchtelingen. 
Maar toch werd Krauth plots op basis van het arrestatiebevel van Interpol gearresteerd. Hij zit nu opgesloten in een bureau van Interpol in afwachting van een rechterlijke uitspraak. 
Zijn situatie schetst hij in een brief van december als volgt: “Het is eerder een tijdelijk onderkomen dan een gevangenis. We zitten hier met z’n elven op twintig vierkante meter en dat zonder raam, met alleen airconditioning. De enige afwisseling is ’s morgens 10 minuten naar het toilet en ’s middags 15 minuten. Verder hebben we een of twee dagen per week geen water (toelichting: dan kan het toilet niet worden doorgespoeld), heeft de cel slechts één matras en is de magnetron het enige meubilair. Niet zo makkelijk dus allemaal, en daarbij slechts 25 minuten bezoek per week.”

Verder in de brief van Krauth: “Desondanks is de solidariteit groot. Het eten wordt verdeeld wanneer iemand niets heeft (toelichting: het eten moet door vrienden of familie worden gebracht, en wanneer je niemand hebt, dan heb je niets te eten) en er zijn nog meer problemen. Voor de rest gaat het prima…. omdat ik weet dat jullie er zijn, jullie solidariteit en ondersteuning.”

Solidariteit met de drie onderduikers

Na de arrestatie van Heidbreder in 2014 vormde zich in Berlijn een solidariteitsgroep die zich voor zijn vrijheid inzette. Op hun website “ende! aus! Basta!!! Aufhebung der Haftbefehle im Komitee Verfahren” zijn de recente persverklaring over de arrestatie van Peter, de campagne tegen de criminalisering van de drie in ballingschap, diverse artikelen uit de pers en achtergrondinformatie over Das Komitee te vinden. Op het documentairefestival in Leipzig werd daarnaast in oktober 2019 de muziekfilm en documentaire “Gegen den Strom – ondergedoken in Venezuela” met de musicus Mal Élevé en Thomas Walter voor het eerst vertoond. De film schetst, naast het dagelijks leven, ook ideeën en ervaringen rond vluchten en het leven in ballingschap. In de film uit Rafael Uzcátegui, politicus van de Patria para Todos (PPT), zich positief over de aanslag in Berlin-Grünau: “Ze worden ervan beschuldigd een actie voor de vrede te hebben gevoerd, niet voor oorlog. Die vluchtelingengevangenis die er ooit was, maar die er nu gelukkig niet meer is, staat voor oorlog”.

LET OP: DEZE PLEK BEVAT IN HET ORIGINEEL DE TRAILER VAN 'GEGEN DEN STROM V2-2' VAN CORSO FILM, ZIE DAARVOOR HET ORIGINEEL. (ik kan deze trailer niet overnemen)

Hier de volledige verklaring van Das K.O.M.I.T.E.E. na de aanslag op het gebouw van het Duitse leger in Bad Freienwalde (1994).

Duitsland doet mee aan de oorlog in Koerdistan

Op 27 oktober 1994 hebben we een gebouw van de Duitse landmacht in Bad Freienwalde met een brandbom verwoest. Duitsland doet mee aan de volkerenmoord in Koerdistan – militair, economisch en politiek.

“Turkije was in het verleden vanwege haar strategische ligging aan de zuidoostflank van de NAVO een steunpilaar van onze veiligheid. Momenteel, en in de toekomst, wordt het land alleen maar belangrijker gelet op de ontwikkeling in het zuiden van de vroegere Sovjet-Unie en in landen van het Midden-Oosten en Azië. Een democratisch en sterk Turkije kan en moet een stabiliserende rol spelen voor de verhouding van deze regio ten aanzien van Europa (…) Deze militaire hulp (…) volgt de lijn van eerdere Duitse regeringen en is vooral ook in het belang van de Atlantische alliantie.” (Helmut Kohl tijdens het parlementsdebat van 2 maart 1994, waarbij het tijdelijke wapenembargo tegen Turkije centraal stond.)

Deze verklaring maakt het belang van de Bondsrepubliek Duitsland bij een stabiel Turkije glashelder en onderbouwt de Duitse betrokkenheid bij de oorlog in Koerdistan. Turkije krijgt de rol van regionale macht toebedeeld nadat ze erin geslaagd is om zich op internationaal niveau als de enige betrouwbare partner in de regio te profileren. Zo wees de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Kinkel in januari 1994 in Ankara – kort na een Brusselse NAVO-top van Duitsland, Engeland en Turkije – nadrukkelijk op de “strategische betekenis” van Turkije binnen de nieuwe veiligheidsarchitectuur van Europa ten opzichte van Azië (Tageszeitung, 21 januari 1994). Concreet neergezet als enerzijds een bolwerk tegen de opmars van fundamentalistische groepen uit het Midden-Oosten, en anderzijds om een hernieuwde machtsuitbreiding van Rusland naar de nieuwe republieken in de Kaukasus en Azië te verhinderen. De laatstgenoemde functie komt ook Turkije zelf zeer gelegen: de zogenaamde ‘Turkse’ staten (Azerbeidzjan, Kazachstan, Kirgizië, Oezbekistan en Turkmenië) worden door Turkije beschouwd als “natuurlijke” invloedzones en als “broeder-staten met gemeenschappelijk historisch erfgoed en culturele verbindingen”. Een eerste stap om deze hegemoniale aanspraken in de regio te verwezenlijken, vormt het op 19 oktober 1994 in Istanboel met de ‘Turkse’ republieken ondertekende verdrag voor een “toekomstige intensivering van de politieke en culturele betrekkingen”.

Het is deze geopolitieke positie van Turkije die elke dag talloze Koerden het leven kost. Deze regionale functie vormt de reden waarom de genocide op het Koerdische volk wordt toegestaan en ondersteund door de westerse staten zonder dat het tot serieuze consequenties leidt. Het zijn deze bovengeschikte belangen die voor alles gaan.

Duitsland is de belangrijkste steunpilaar waar het regime in Ankara op kan bouwen. De drieduizend man sterke antiterreureenheid “Zwarte Kevers”, die berucht zijn om hun moordenaarsmentaliteit, werd door de Duitse GSG 9 opgeleid. Elk jaar worden er Turkse “studenten” opgeleid aan de militaire academie van de Duitse landmacht en de verschillende politiehogescholen. Turkije is al jarenlang de grootste afnemer van de inmiddels op een na grootste wapenexporteur ter wereld, Duitsland. De export van militair materieel van Duitsland naar Turkije bedroeg tussen 1964 en 1994 6,3 miljard Duitse mark. 
De bijzondere waarde van de officieel als “NAVO-defensiehulp” betitelde leveringen, op een schaal waarmee een compleet leger kan worden voorzien, is dat ze gratis zijn. In dat bedrag zijn de kosten voor goedkope leningen voor militaire aankopen (exportkredietgaranties) en de “reguliere” Turkse militaire aankopen nog niet meegenomen. De “NAVO-defensiehulp” die Turkije sinds een NAVO-besluit vanaf 1964 krijgt, loopt echter eind 1994 af. Bovenop het bedrag voor de laatste jaren 1992 tot 1994 van telkens 68 miljoen Duitse mark van het budget van het ministerie van Buitenlandse Zaken, heeft Bonn nog een extra materiële hulp van 1,5 miljard Duitse mark toegekend. Daarbij ging het om een gratis verstrekking van materieel van het voormalige Oost-Duitse leger.

De dimensies van de Duitse militaire schenkingen worden duidelijk als we ze concreet bekijken. Slechts enkele voorbeelden: 30 Phantom-straaljagers, 170 tanks, 300 pantservoertuigen BTR-60PB (van het voormalige Oost-Duitse leger), 537 pantservoertuigen van het type M-113, 1.000 lucht-luchtraketten, 5.000 pantservuisten RPG-7 (van het voormalige Oost-Duitse leger) met 200.000 granaten, meer dan 300.000 semiautomatische geweren Kalasjnikov (van het voormalige Oost-Duitse leger), 175.000 gasmaskers.

Naast de militaire hulp aan Turkije in het kader van de NAVO wil de Bondsregering ook een omvangrijke private handel met Turkije mogelijk maken: in een mededeling aan het parlement berichtte het ministerie van Financiën over onderhandelingen van het Turkse ministerie van Defensie met Duitse firma’s. Daarbij zou het gaan om “de levering van 115 diepladers voor het vervoer van tanks” en om tien helikopters. Bonn zou voor een bedrag van 120,7 miljoen Duitse mark garant willen staan. Momenteel wordt er onderhandeld over leveranties met een totale waarde van 1,8 miljard Duitse mark (Neues Deutschland, 21 september 1994). Dat het NAVO-hulpprogramma in 1995 ten einde loopt betekent in geen geval een einde aan de wapenleveranties. Integendeel, de “private” handel van de Duitse oorlogsindustrie, waarvan de publieke opinie in het ongewisse kan worden gelaten, van met name Siemens en tot Daimler-Benz behorende bedrijven als AEG, Dornier, MBB, MTU en andere, gaat gewoon door. Dornier leverde Stinger-luchtafweersystemen, DASA repareerde Phantom-straaljagers. De Leopard-I-tank wordt door Klaus-Maffei speciaal voor Turkije omgebouwd. Na de verwoesting van de Koerdische stad Sirnak, midden augustus 1992, werden daar Duitse granaten van Duitse Leopard-I-tanks gevonden. De Koerd Mesut Dünder werd achter een BTR-60 pantservoertuig aan gesleept tot de dood erop volgde. De ongeveer 40.000 “dorpswachters”, lakeien in dienst van de Turkse “veiligheidstroepen”, zijn voor het overgrote deel met G3-geweren van de firma Heckler & Koch uitgerust. De meer dan 300.000 Kalasjnikov-geweren worden vooral door de geheime politie afgenomen en door de deels als Koerden geklede speciale eenheden, de “Özel-teams” die met kopgeld worden betaald.

Lange tijd werd het inzetten van Duitse wapens tegen de Koerdische guerrilla en de burgerbevolking door het ministerie van Buitenlandse Zaken ontkend. Later, toen dat vanwege voorliggende bewijzen niet meer mogelijk was, werd het als niet conform de verdragen bekritiseerd. De bewijzen voor deze inzet leidden in het voorjaar tot een tijdelijk wapenembargo. In feite ging het daarbij om een schijngevecht. Volgens paragraaf 13 van het in 1991 in Rome overeengekomen NAVO-concept kan de veiligheid van een land ook door terreur en sabotage in gevaar worden gebracht, wat ook bij binnenlandse conflicten het gebruik van geweld toestaat. Uit het NAVO-concept: “De veiligheid van het bondgenootschap moet echter ook rekening houden met de wereldwijde context. De veiligheidsbelangen van het bondgenootschap kunnen ook door andere risico’s worden geraakt (…) onderbreking van toevoer van essentiële hulpbronnen, terreur en sabotage.” 
Daarmee onderbouwt de Turkse regering haar militair optreden in Turks-Koerdistan. De inzet van Duits wapentuig zou “alleen in de strijd tegen terroristen” plaatsvinden, wat met de NAVO-richtlijnen in overeenstemming is. Voor deze argumentatie heeft ook de bondsregering “alle begrip” (woordvoerder van Buitenlandse Zaken Hans Schumacher). Tijdens zijn bezoek aan Turkije in juli 1993 verklaarde de inspecteur-generaal van het Duitse leger, Klaus Naumann, na gesprekken met de voorzitter van de generale staf Dogan Güres en minister van Defensie Nevzat Ayaz, dat de inzet van Duitse wapens in Koerdistan “gelet op de omstandigheden als geheel legitiem” moest worden beschouwd.

De Duitse leveranties van militair materieel met een omvang waarmee een compleet leger kan worden uitgerust, maakten het voor het Turkse leger mogelijk om onder het Koerdische volk bloedbaden aan te richten: de afgelopen twee jaar werden er 1.500 dorpen met de grond gelijk gemaakt, vier miljoen Koerden zijn op de vlucht. In augustus 1994 werd bekend dat Koerden in concentratiekampen werden gejaagd, gemarteld en ook werden vermoord. 

Zonder de politieke, economische en militaire ondersteuning van Duitsland zou Turkije niet in staat zijn geweest deze volkerenmoord op de Koerden te begaan. Zonder te overdrijven kan worden gesteld dat Duitsland nu voor Turkije dezelfde betekenis heeft als de Verenigde Staten eerder had voor Vietnam en Midden-Amerika. In september begon de meest recente verwoesting door het Turkse leger, die nu nog gaande is. Alleen al in de afgelopen vier weken werden dertig dorpen in de provincie Dersim ontvolkt en met de grond gelijk gemaakt. De bossen in de regio rondom Dersim worden sinds augustus tot op de dag van vandaag voortdurend via luchtaanvallen in brand gezet.

De krant “Özgür Ülke” vernam van een hogere Turkse officier dat de Turkse strijdkrachten voor het in brand steken van dorpen de militaire code “Actie Rome” gebruiken – een verwijzing naar de vernietiging van Rome door keizer Nero. Volgens verhalen die soldaten aan de krant vertelden, is de verwoesting tot nu toe slechts de opmaat voor de vernietiging van nog eens 150 dorpen en gehuchten in de regio.

Duitsland als verlengde arm voor de opstandsbestrijding in West-Europa!

Ofwel: “Men laat vrienden ook in moeilijke tijden niet in de steek!” (Klaus Kinkel).
De hetze tegen de in Duitsland levende Koerden heeft een nieuw hoogtepunt bereikt. Met een criminalisering die al jaren duurt, hun vervolging, arrestatie en uitzetting, met processen tegen vermeende PKK-leden, met paragraaf 129a in het proces van 1986 in Düsseldorf tegen de PKK, en tenslotte in 1993 door het verbod op de PKK en het verbieden van 42 Koerdische verenigingen, heeft de Bondsrepubliek in Europa een tweede front in de oorlog tegen de Koerdische bevrijdingsstrijd geopend. De Bondsrepubliek heeft binnen de Europese Unie de leiding en neemt het voortouw bij het oprollen van Koerdische organisaties (na Duitsland werden ook in andere landen van de EU, bijvoorbeeld Frankrijk, verenigingen verboden). Daarmee heeft Duitsland zich op haar territorium bewezen als de meest betrouwbare partner van het Turkse militaire apparaat en het van haar afhankelijke politieke systeem.

In september 1993, tijdens het staatsbezoek van de Turkse minister-president Tansu Çiller aan Bonn, werd het verbod van de PKK al definitief toegezegd. Zo vormden de gewapende acties van de PKK in de Bondsrepubliek, van slechts enkele weken later, weliswaar de aanleiding, maar niet de eigenlijke reden voor het verbod. Daarmee heeft Duitsland binnen de Europese Unie de Turkse formulering overgenomen van de “strijd tegen het terrorisme” met alle consequenties die erbij horen. “Bedankt, Helmut”, luidden dan ook de krantenkoppen van de Turkse dagbladen nadat de PKK was verboden. Op 19 juli 1994 is de Turkse voorzitter van de generale staf Dogan Güres, de belangrijkste coördinator van de strijd tegen de Koerden, voor een vierdaags verblijf met militaire eer op het ministerie van Defensie op de Hardthöhe ontvangen door de generaal-inspecteur van het Duitse leger, Klaus Naumann. Volgens het ministerie zouden er gesprekken met officieren hebben plaatsgevonden en zouden er bezoeken zijn afgelegd bij verschillende legeronderdelen.

Eind juli 1994 verkondigde Güres dan ook in de Turkse krant Hürriyet dat de “noodzakelijke contacten” werden gelegd met Europese regeringen, zodat de PKK een halt zou kunnen worden toegeroepen. Bovendien was hij, na gesprekken met de Duitse minister van Defensie Volker Rühe, “ervan overtuigd” dat de voor PKK-activiteiten veroordeelde Koerden aan Turkije zouden worden uitgeleverd.

Sinds het verbod van de PKK en de met haar verbonden culturele verenigingen worden alle door Koerden geplande bijeenkomsten en demonstraties tegen die verboden, en ook protesten tegen het optreden van de Turkse “veiligheidstroepen” in Koerdistan, op grote schaal gecriminaliseerd. Acties die alsnog doorgaan, worden met veel geweld beëindigd.

De door de staat gevoerde, en door de media gretig overgenomen, hetze tegen Koerden in de Bondsrepubliek leiden tot een beoogde pogromstemming. Voorlopig hoogtepunt van deze hetze was de moord op Halim Dener in Hannover door de smeris tijdens het plakken van een poster. Voor de Koerden in de Bondsrepubliek gelden de basisrechten van vrijheid van meningsuiting en het recht op vergadering feitelijk niet meer. De praktisch afgekondigde noodtoestand tegen een maatschappelijke groep betekent ook een waarschuwing aan alle andere oppositie in de Bondsrepubliek dat het met hen ook zo kan aflopen. De Koerden die de afgelopen tijd gearresteerd zijn omdat ze aan protestacties meededen, en die momenteel in hongerstaking zijn, worden bedreigd met uitzetting respectievelijk afwijzing van hun asielverzoek. “Het kan niet zo zijn dat buitenlandse geweldplegers hun gastrecht misbruiken en Duitsland tot toneel van een burgeroorlog maken”, aldus de eenstemmige teneur van Duitse politici over de wegblokkades. Uitzetting van Koerden naar Turkije kan voor hen, zeker wanneer ze met de Koerdische bevrijdingsstrijd in verband worden gebracht, marteling betekenen en de dood.

We hebben een instelling van het leger als doelwit gekozen vanwege hun samenwerking met, en actieve ondersteuning van, het Turkse “veiligheidsapparaat”, ook plaatsvervangend voor de binnen- en buitenlandse politiek van Duitsland in samenhang met de Koerdische bevrijdingsstrijd. Juist met het oog op een mogelijke oorlogsinzet van het leger in het kader van de Verenigde Naties of de West Europese Unie, verdient het Duitse leger meer aandacht. Tijdens de Golfoorlog eind 1990 zijn er al eens Duitse soldaten in Noord-Koerdistan gestationeerd. Het kan niet worden uitgesloten dat het opnieuw tot een inzet van het leger komt in samenhang met de NAVO-verplichtingen, ook in Koerdistan. De Duitse buitenlandse politiek heeft voor zichzelf het instrumentarium voor direct militair ingrijpen gecreëerd en zal daar ook gebruik van maken. Aan deze ontwikkeling moeten we tegenstand bieden.

Onmiddellijke stopzetting van de militaire, economische en politieke samenwerking met Turkije!

Boycot toerisme naar Turkije!

Opheffing van het verbod op partijen en verenigingen!

Recht op verblijf voor alle vluchtelingen!

Solidariteit met de Koerdische politieke gevangenen in Duitse bajessen die sinds 10 augustus 1994 in hongerstaking zijn!

Ondersteun de Koerdische bevrijdingsstrijd!

Das K.O.M.I.T.E.E.

De actuele tekst, bovenaan, is een vertaling van het artikel “Abgetaucht und aufgespürt” (oorspronkelijk afkomstig uit ak nr. 656) en de verklaring van Das Komitee is een vertaling van de tekst die te vinden is in de brochure “Als das K.O.M.I.T.E.E. ein Osterei legte…” (pdf, vanaf pagina 13). Beide zijn vertaald door Harald Minkens.

Labels: Criminalisering, Deportatie, Militarisme, Repressie
=============================
Zie ook:

'Turkije's illegale oorlog in Syrië: Rutte wil wel pleiten voor een strenger wapenembargo, al zal dat geen zin hebben......'

'New York Post geeft 5 jaar te laat toe: IS werd en wordt gesteund door Turkije'

'Turkije helpt ISIS gevangenen: minstens 750 IS strijders zijn al gevlucht'

'Syrisch leger neemt posities in voor de strijd met de Turkse agressor'

'Turkije's oorlog tegen de Koerden in Syrië: media hebben niets geleerd en gaan door op de oude voet'

'Turkse illegale inval in Syrië verdedigd op Radio1'

'Lucas Waagmeester, NOS correspondent in Turkije, met 5 km/u. uit de 'Koerdenbocht''

'Turkije bombardeert eerste Koerdische doelen in Syrië nadat Erdogan aankondigde dat Turkije snel een 'geplande inval' zal uitvoeren'

'Syrië: de etnische, culturele en religieuze zuivering door Turks leger en islamitische terreurgroep'

'Turkije valt weer illegaal Syrisch gebied binnen: NAVO-lidstaten stil......'

'Turkije klaar voor nieuwe inval in Noordoost-Syrië'

'VS keurt raketleveringen van Turkije aan terreurgroep in Syrië goed'

'Erdogans vrouw krijgt mensenrechtenprijs WHF voor 'opvang' vluchtelingen......'

'Koerdische gevangenen in Turkse gevangenissen massaal in hongerstaking'

'Erdogan stelt militaire operatie uit op verzoek van Trump >> Turkse inval op Syrisch-Koerdisch gebied aanstaande'

'Idlib: akkoord Turkije – Rusland leidt tot grote aanval op Syrië.....'

'Turkse verkiezingen: Stoltenberg (roverhoofdman NAVO) feliciteert Erdogan met zijn verkiezing tot dictator'

'Turkse geheime dienst ontvoert etnische Turken in het buitenland........'

'Turkije bombardeert ziekenhuis in Afrin, waar blijft de westerse verontwaardiging zoals die over de bevrijding van Oost-Ghouta?'

'Turkse illegale inval Syrië gaat gepaard met etnische zuivering.......'

Voor meer berichten van Doorbraak zie de onderkant van deze pagina.

NSU ('neonazi-club') kon moordaanslagen plegen met hulp van Duitse overheid......

Doorbraak bracht gistermorgen een artikel over het proces dat vorige week werd gevoerd tegen 'het laatst levende lid' van de neonazi-terreurgroep NSU, Beate Zschäpe. De schrijver van het artikel, Harald Minkens bekeek deze zaak nauwkeurig en (is bepaald niet alleen) met de stelling dat de Duitse geheime dienst nauw betrokken was bij de 'Dönermoorden' van de NSU,  dat bovendien allesbehalve uit 3 leden bestond....... 'Dönermoorden' daar de Duitse politie zich destijds met een kokervisie richtte op afrekeningen binnen het 'Turkse milieu', daar de vermoorden keer op keer Turken waren......

Je kan zelfs stellen dat zonder de overheid, de NSU minder had kunnen 'presteren....' Van de 120 mensen die waren verbonden met de NSU, waren er minstens 40 infiltrant van de politie of geheime dienst, infiltranten die hand en spandiensten verrichtten voor deze terroristen.....

Lees dit ontluisterende verhaal, een zaak die overigens internationaal niet op zichzelf staat..... Bijvoorbeeld ook in Nederland hebben politie en geheime dienst in het verleden minstens een oog dichtgeknepen als het om rechts-extremisme gaat...... Te vrezen valt dat dit nog steeds zo is: linkse activisten worden nu eenmaal als een groter gevaar gezien, dan rechts-extremistische schoftentuig, o.a. verantwoordelijk voor de holocaust, aanslagen als die in Bologna (Italië)* en op een asielzoekerscentrum in Nederland....

Verder onder andere aandacht voor het feit dat een intern rapport van de geheime dienst van deelstaat Hessen geheim moeten blijven tot 2134..!!! Resultaten van een onderzoek naar de moord op een agent, waarbij diens collega zwaar gewond raakte, door deze neonazi-terreurgroep, is voor de komende 60 jaar geheim verklaard (hoe is het mogelijk en dat in de 21ste eeuw....??)

Waar stopte de NSU en waar begon de staat?

Afgelopen woensdag werd in München, in Duitsland, uitspraak gedaan in de al vijf jaar durende rechtszaak tegen Beate Zschäpe, de enige overlevende van de officieel drie leden tellende Nationalsozialistischer Untergrund (NSU). Die extreem-rechtse terreurgroep pleegde aan het begin van de eeuw minstens tien moorden.

Bondskanselier Angela Merkel heeft bezworen dat de onderste steen boven moet komen. De uitspraak is nu geweest, maar hoe relevant is die wanneer we bedenken dat de belangrijkste vragen nooit onderdeel van het proces zijn geweest.

Van begin af aan was duidelijk dat er rondom het bekende trio sprake was van een groep van, volgens de federale recherchedienst (Bundeskriminalamt, BKA), 120 mensen die contact met hen hebben gehad, en hen hand- en spandiensten hebben geleverd, zoals wapens, munitie, identiteitsbewijzen, onderdak en dergelijke. Wanneer we bedenken dat er naar verluidt 40 tot 45 infiltranten van de politie en de verschillende veiligheidsdiensten betrokken zijn geweest, dan betekent dit dat diverse staatsorganen nauw betrokken zijn geweest bij het direct en indirect laten voortbestaan van de NSU. Niemand weet hoe we dit moeten begrijpen, en met speculaties erover belanden we maar al te snel in het moeras van samenzweringstheorieën. Laten we ons beperken tot feiten die bekend zijn en tot drie sleutelmomenten: te weten 1. de brand in de camper in Eisenach, 2. de moord in Kassel en 3. de moord en poging tot moord in Heilbronn.

Klaus-Dieter Fritsche liet belangrijke dossiers over de NSU en de geheime diensten vernietigen en werd door Merkel vervolgens gepromoveerd tot staatssecretaris voor de belangen van de veiligheidsdiensten in het Bundeskanzleramt (een speciaal gecreëerde functie).

Voordat het trio in 1998 onderdook, was er eerder dat jaar, in januari, bij een huiszoeking in een door Zschäpe gehuurde garage in Jena 1,4 kilo springstof en spijkerbommen gevonden. Bij de huiszoeking waren naast politieagenten en agenten van de geheime dienst van de deelstaat Thüringen ook twee medewerkers van het BKA betrokken. Naar later is gebleken werd daarbij ook een lijst met meer dan 30 namen gevonden van mensen die het trio later, toen ze waren ondergedoken, hebben ondersteund. De gegevens van deze mensen tonen een nauwe samenhang met de locaties waar de moorden hebben plaatsgevonden. Het blijft gissen hoe dat feit zich verhoudt tot het officiële verhaal, dat dertien jaar lang werd verteld, over een volkomen mysterieuze NSU die een tiental mensen, onder wie een agent, weet te doden en bomaanslagen pleegt.

1. Eisenach: het zichzelf herladende repeteergeweer

De andere twee NSU-leden zouden dood zijn gevonden in een camper in Eisenach. Na melding van een brand in die camper was binnen dertig minuten politieman Michael Menzel ter plekke. Die heeft foto’s van de brandweer van de plaats delict in beslag genomen. En hij besloot de camper, naar verluidt voor nader onderzoek, weg te laten slepen. Daarbij werd het gehele interieur, en dus de plaats delict, voor nader onderzoek besmet. De officiële lezing is dat nazi 1 nazi 2 met een repeteergeweer dood heeft geschoten, vervolgens de camper in brand heeft gestoken en daarna zelfmoord heeft gepleegd met datzelfde geweer. In de camper zijn twee hulzen gevonden. Maar bij repeteergeweren komen hulzen er pas uit wanneer het geweer wordt herladen, wat dus zou betekenen dat het geweer zichzelf heeft herladen na de zelfmoord van nazi 2. Daarnaast is bij een lijkschouwing gebleken dat nazi 2 geen rook heeft geïnhaleerd. Een laatste bijzonder detail is dat op het geweer geen vingerafdrukken zijn aangetroffen. Een pathaloog-anatoom die onder meer het tijdstip van overlijden probeerde vast te stellen werd door Menzel weggestuurd. Een toevallige samenloop van pech en geknoei? Menzel heeft momenteel een hoge functie op het ministerie van Binnenlandse Zaken van Thüringen.

2. Kassel: de veiligheidsdienst ter plekke op moment van de moord

De moord van de NSU op Halit Yozgatin in 2006 in Kassel heeft geleid tot een serieus politieonderzoek. Daarbij werden onder meer tweehonderd uur aan opgenomen gesprekken gevonden van medewerker Temme van de veiligheidsdienst van de deelstaat Hessen. Temme runde informanten in het nazi-circuit, en uit die gesprekken bleek dat hij door zijn superieuren werd gewaarschuwd dat hij in het vizier van de politie was beland. Het politieonderzoek werd onder meer gedwarsboomd door Volker Bouffier, de minister van Binnenlandse Zaken van Hessen. Vanwege zijn politieke ideeën stond Temme in zijn jonge jaren trouwens bekend als “kleine Adolf”, ook al is hij een meter negentig lang. Hij was destijds aanwezig in het internetlokaal van Yozgatin toen die vermoord werd. Maar Temme zou er helemaal niets van hebben gehoord of gezien, en ook niets hebben gezien van een met bloed besmeurde tafel waar de dode achter lag en waarop hij zelf vijftig cent heeft gelegd. Na verhoord te zijn door de politie bleek dat hij valse verklaringen had afgelegd, en werden bij hem thuis wapens, munitie en fascistische propaganda gevonden. Dit voorval heeft weliswaar geleid tot een intern rapport van de veiligheidsdienst van de deelstaat, maar dat moet tot 2134 geheim blijven. Temme werd ook niet opgeroepen voor het proces in München. Waarom zou dat allemaal zijn? Momenteel is hij werkzaam op de afdeling Pensioenen van het ministerie van Binnenlandse Zaken van Hessen.

3. Heilbronn: moord en poging tot moord op een politieagent

Het officiële relaas wil dat Uwe Böhnhardt en Uwe Mundlos, de twee andere NSU-leden, een autoritje hebben gemaakt van zo’n vierhonderd kilometer, met elk zo’n vijf wapens. Dat ze aankwamen op een terrein waar een feest zou worden gehouden en waar zo’n honderd stands werden opgebouwd en al veel mensen aanwezig waren. Dat ze daar op een politiepatrouille zijn gestuit en, omdat ze wapens nodig hadden, het vuur hebben geopend waarbij een agent werd vermoord en een andere zwaar verwond. Een onderzoeksteam van de politie ging uit van vier tot zes daders. Resultaten van dat onderzoek zijn voor de komende zestig jaar geheim verklaard. Waarom zou dat zijn?

Loopbanen

Veiligheidsdienst-medewerker Gordian Meyer-Plath runde in 1998 een informant die hem vertelde dat het trio werd ondersteund met wapens en geld. De informant kwam in 1999 uit de gevangenis en was vervolgens betrokken bij het opzetten van een regionale afdeling van de gewelddadige extreem-rechtse beweging Combat 18. Inmiddels is hij opgenomen in een getuigenbeschermingsprogramma. Meyer-Plath wist dus vanaf het begin van het trio en het milieu dat hen ondersteunde, maar dat vormde geenszins een beletsel voor zijn verdere loopbaan. Hij is inmiddels president van de veiligheidsdienst van de deelstaat Sachsen.

Klaus-Dieter Fritsche was van oktober 1996 tot november 2005 vice-president van de federale veiligheidsdienst (Bundesamt für Verfassungsschutz, BfV). Als zodanig was hij in 2003 auteur van een rapport waarin hij het bestaan van een mogelijke bruine “Rote Armee Fraktion” bestreed, want het genoemde trio zou geen gewelddaden hebben begaan en er zou niet te hoeven worden gevreesd voor terreur uit die hoek. Van december 2005 tot december 2009 was hij werkzaam als coördinator van de geheime diensten in het Bundeskanzleramt, adviseur van Merkel, en in ieder geval vanaf 2006 op de hoogte via de veiligheidsdiensten. Op geheel eigen wijze gaf Fritsche gehoor aan de wens van bondskanselier Merkel om de onderste steen boven te krijgen. Op 14 november 2011 gaf hij opdracht om de inhoud van afgeluisterde gesprekken te vernietigen. Tot het materiaal behoorden ook zes ordners met afgeluisterde gesprekken van extreem-rechtsen. 

Tijdens een hoorzitting over de NSU heeft hij zijn handelen nader toegelicht:

“Er mogen geen staatsgeheimen bekend worden gemaakt die het optreden van de regering ondermijnen…. Wanneer de federale regering, dan wel een regering van een deelstaat, besluit om rapporten niet dan wel zwart gearceerd voor te leggen, dan is dat niet een gebrek aan samenwerking, maar komt dit overeen met de formulering van onze grondwet. Dat is in het belang van ons allemaal.”

Dat verklaart waarom er driehonderd dossiers zijn vernietigd, tal van dossiers van informanten van veiligheidsdiensten slechts ten dele kunnen worden geraadpleegd en waarom het aandeel van informanten van de veiligheidsdiensten bij het opzetten van de NSU geheim wordt gehouden.
Deze openlijke en niet mis te verstane aankondiging en rechtvaardiging om de juridische en politieke waarheidsvinding te saboteren heeft ook deze man geen windeieren gelegd. Integendeel, hij werd vorstelijk beloond: sinds 2013 is hij staatssecretaris voor de belangen van de veiligheidsdiensten in het Bundeskanzleramt. Deze post is door bondskanselier Merkel, het gezicht van het fatsoenlijke Duitsland, speciaal gecreëerd.

Openstaande vragen

– Van de NSU wordt beweerd dat ze om racistische redenen moorden hebben gepleegd. Vrijwel al hun slachtoffers zijn mensen met een migratieachtergrond. Hoe past de moordaanslag op de politieagent in dit rijtje?
– De ‘kwaliteitspers’ is op de hoogte van de verwevenheid van de veiligheidsdiensten met het terreurnetwerk, maar lijkt haar eigen publicaties van de afgelopen jaren daarover te zijn vergeten. Hoe moeten we dat begrijpen?
– Die verwevenheid van de NSU met de veiligheidsdiensten, het NSU-complex, lijkt bij links niet te zijn opgevallen. Of is het wellicht te bedreigend om echt tot zich te laten doordringen?

– De verwevenheid van delen van het veiligheidsapparaat en de politiek met neo-nazistisch geweld is niet nieuw. Het kwam eerder boven water bij onderzoeken naar Gladio. Waarom wordt dit nu niet tot thema gemaakt?

Harald Minkens

Meer weten over deze zaak? Volg dan de website Eyes Wide Shut of lees deze twee artikelen die Harald Minkens eerder aanleverde:
1. Duitse staat zit tot over de nek in het neo-nazisme (november 2011)
2. Duitsland: onderzoek rond nazi-terroristen moet staat beschermen (april 2013).
===================================

* Hier de link naar de Wikipedia pagina over deze aanslag op het station van Bologna, let wel: men spreekt niet over betrokkenheid van de Italiaanse overheid, die er volgens een aantal deskundigen wel degelijk is, dit blijkt o.a. uit de belemmering van het onderzoek door door 2 leden van de Italiaanse militaire geheime dienst SISMI, de twee werden daarvoor veroordeeld........ (vreemd genoeg is dat laatste wel te vinden op de Wikipedia pagina.....)