GroenLinks-wethouder Groot Wassink, de gesel van Amsterdamse bijstandsgerechtigden

Gisteren schreef ik over de meer dan onmenselijke omgang van het Britse 'ministerie van Sociale Zaken' met klanten, waarbij mensen die hun uitkering kwijtraakten zelfs verhongerden, zich suïcideerden of zelfs omkwamen doordat ze zijn afgesneden van elektriciteit*. Dezelfde dag ontving ik een bericht van Doorbraak in m'n mail over de aanpak van bijstandsgerechtigden in Amsterdam, een bericht waardoor ik van m'n stoel donderde: GroenLinks wethouder Groot Wassink knijpt deze mensen af op een uiterst inhumane en onrechtvaardige manier.

Groot Wassink staat een 'cohorten-aanpak' voor, een streng beleid waarmee hij zoveel mogelijk mensen uit de bijstand wil jagen, een betere manier om dit genadeloze beleid aan te duiden is er niet.....

Nogmaals laat een politicus van GroenLinks zien, bepaald niet links te zijn en wat betreft de rest van de politici in zijn partij, is Groot Wassink allesbehalve alleen!

Lees het artikel van P. van der Lende, met een aantal voorbeelden waaruit blijkt dat men totaal geen compassie heeft met mensen in de bijstand en zelfs mensen met psychische problemen kort op de uitkering**, dit 'daar gesprekken niet goed verliepen.....' Het volgende artikel verscheen eerder op het blog van de Bijstandsbond:

Klachten over de genadeloze aanpak van bijstandsgerechtigden door GroenLinks-wethouder Groot Wassink

Geplaatst op 18 februari 2020

                         

                          Logo Bijstandsbond

De Amsterdamse GroenLinks-wethouder Rutger Groot Wassink van Sociale Zaken heeft in december 2019 via een brief nieuw streng beleid tegen bijstandsgerechtigden bekendgemaakt. Het gaat om de zogenaamde “cohorten-aanpak”, die erop gericht is om zoveel mogelijk mensen uit de bijstand te jagen. Iedereen wordt door de gemeente opgeroepen en onder druk gezet, ook arbeidsongeschikten. Hieronder een greep uit de verhalen die inmiddels bij de Bijstandsbond zijn binnengekomen.


GL opperploert Groot Wassink

– Een man is zwaar psychiatrisch patiënt en heeft gesprekken gehad die niet goed verliepen. Hij heeft een strafkorting van dertig procent gekregen.

– Een man die al jaren in de bijstand zit, zinvol vrijwilligerswerk doet en daardoor enigszins stabiel is, wordt onder druk gezet om in zee te gaan met een jobhunter. Tijdens het gesprek doet de klantmanager allerlei vervelende uitspraken. De klantmanager zegt onder meer: “Ik heb het dossier niet gelezen”.

– Een man die onder andere in detentie heeft gezeten en psychisch labiel is, zou zijn klantmanager onheus hebben bejegend, aldus de klantmanager. De man heeft voor die onheuse bejegening een boete gekregen van maar liefst drie maanden dertig procent korting op zijn uitkering. De wet staat dat soort boetes toe, maar de gemeente Amsterdam paste die hoge strafkortingen vroeger niet of nauwelijks toe. Ze kwamen weinig voor, maar in het kader van de cohorten-aanpak hebben we al twee gevallen gehad. Blijkbaar gaat men bij die cohorten-aanpak meer strafkortingen uitdelen. Een scheldwoordje richting de klantmanager? Hup, drie maanden dertig procent korten.

– Een man die al vaker met een bepaalde klantmanager te maken heeft gehad, krijgt van hem een brief voor een “kennismakingsgesprek”. De klantmanager is blijkbaar vergeten dat hij de man al kent. De man heeft al een stuk of tien reïntegratietrajecten achter de rug, sinds de Megabanenmarkt van vijftien jaar geleden.

– Een psychiatrisch patiënte krijgt een oproep voor een gesprek om over toeleiding naar werk te praten. Ze reageert eerst niet en wordt dan gebeld.

– Een vrouw van in de zestig heeft een gesprek over aan het werk gaan en krijgt een “werkervaringsplaats” van een half jaar werken met behoud van uitkering aangeboden.

– Bij een man verlopen de gesprekken niet goed. Hij wordt voor straf doorgestuurd naar het reïntegratiecentrum aan de Van der Madeweg, de opvolger van het dwangarbeidscentrum aan de Laarderhoogtweg.

– Een man heeft een diagnose gekregen dat hij een zware ziekte heeft en moet na een gesprek bewijzen van de internist opsturen naar de klantmanager. Dat is een onjuiste procedure. Als een bijstandsgerechtigde ziek is, dan moet die persoon worden gekeurd. Medische rapporten van specialisten horen niet thuis in het dossier.

Amsterdamse bijstandsgerechtigden kunnen klachten over de cohorten-aanpak doorgeven aan de Bijstandsbond, Da Costakade 162, 1053 XD Amsterdam, tel: 020-6898806, mail: info@bijstandsbond.org.

Piet van der Lende

(Dit artikel verscheen eerder op de site van de Bijstandsbond)
=====================================
*  Zie: 'Brits ministerie van 'Sociale Zaken' vernietigde gegevens over suïcides en andere sterfgevallen van uitkeringsgerechtigden' 

** Schandalig genoeg zitten er mensen in de bijstand die chronisch psychisch ziek zijn, dan wel chronisch lichamelijk ziek zijn of bijvoorbeeld zitten met zware chronische rugklachten terwijl deze mensen in een fatsoenlijk land al lang waren afgekeurd.....

Voor meer berichten over de bijstand, GroenLinks en/of Groot Wassink, klik op het betreffende label, direct onder dit bericht.

Jesse Klaver (GroenLinks) heeft spijt van zijn moddergooien tegen Zihni Özdil

Zihni Özdil, Tweede Kamerlid van GroenLinks, is het slachtoffer geworden van karaktermoord, puur en alleen omdat hij zich volkomen terecht heeft uitgesproken tegen het (a)sociaal leenstelsel. Klaver wachtte met het onder druk zetten van Özdil tot na de EU verkiezingen, om de studenten en andere jongeren die (onterecht) op GroenLinks stemmen, niet tegen zich in het harnas te jagen, immers zeker de studenten zijn voor het grootste deel tegen dit achterlijke leenstelsel, dat een verdere stap is richting de vervolmaking van klassenmaatschappij 2.0.....

Sterker nog: Klaver durfde te zeggen dat men in GL niet gelukkig is met het asociaal leenstelsel, maar zegt niet dat dit stelsel afgeschaft moet worden, terwijl hij eerder pal achter dit stelsel stond, zelfs toen een jaar na invoering in 2015 bleek dat met de invoering van dit onzalige stelsel, zoals verwacht. jongeren uit arme gezinnen het massaal lieten afweten wat betreft studeren aan hogeschool of universiteit......

Nu schijnt Klaver enige spijt te hebben van zijn (en dat van andere GL leden) besmeuren van Özdil..... De verontwaardiging onder studenten en andere welwillende GL stemmers is zo groot dat Klaver niet anders kon dan zijn spijt uit te spreken over de gang van zaken, echter zonder zijn excuus aan te bieden aan Özdil..........

Klaver heeft laten zien dat hij een autocratisch beleid voert in GroenLinks, of zeg maar gerust een dictatoriaal beleid...... Deze zogenaamde Jessias is een vuile politieke opportunist, die zo snel mogelijk moet worden gestraft voor zijn smerige manipulaties, jammer dat daarvoor de volgende landelijke verkiezingen nog even op zich laten wachten.......

GroenLinks is een volksverlakkers partij, waar zelfs de woorden 'groen en links' voor het overgrote deel niet meer gelden. Zo stemde GroenLinks EU grofgraaier Bas Eickhout voor het langer toestaan van het kankerverwekkende glyfosaat dat te vinden is in Roundup....... Er zijn nog veel meer voorbeelden te vinden van handelen dat tegen de eerdere 'idealen' van de partij ingaat, neem het gifschip Trafigura drama waar GL wethouder in Amsterdam, Marijke Vos een uiterst smerige rol speelde, of neem de Haagse Centrum Ring, waardoor er veel meer verkeer door arme dan door meer welgestelde wijken wordt geleid...... Of wat dacht je van het bijstandsgerechtigden uitrookbeleid voorgesteld door GL wethouder Groot Wassink, zie: 'GroenLinks-wethouder Amsterdam gaat bijstandsgerechtigden op de grill leggen' (verder met aandacht voor 'de zaak Özdil')

Zie ook: 'GroenLinks in zicht van EU verkiezingen plotseling tegen 'Sociaal Leenstelsel''

GroenLinks-wethouder Amsterdam gaat bijstandsgerechtigden op de grill leggen

Rutger Groot Wassink, wethouder 'sociale zaken', gaat ook over de participatiewet en heeft in dat kader aangekondigd dat de bijstandsgerechtigden 'aan het werk moeten'. Het maakt Groot Wassink niet uit of deze (veelal oudere) mensen werkloos zijn geworden tijdens de lange bankencrisis door desastreus beleid van Balkenende 4, Rutte 1 en 2, of dat een groot deel van de bijstandsgerechtigden in feite arbeidsongeschikt is.......Het zal Groot Wassink aan de reet roesten dat veel arbeidsongeschikten de bijstand in moesten daar men de weg naar een fatsoenlijke arbeidsongeschiktheidsuitkering middels schoftenbeleid heeft afgesneden........ Voor Groot Wassink geldt: befehl ist befehl.......

Ben je GroenLinks lid of stemmer, denk dan nog eens na of dit wel een juiste keus was.... Zie wat dat betreft ook zaken als het asociale leenstelsel, een stelsel waardoor jongeren uit de grote onderlaag het af laten weten als het gaat om studeren, ondanks dat in 2015, dus een jaar na invoering al bleek dat dit effect optrad, heeft GroenLinks pas vlak voor de EU verkiezingen van vorige week (5 jaar na invoering...) haar steun voor dit klassen bevorderend stelsel ingetrokken........ 

Althans het voorgaande dacht ik, echter het ging hier om een gesprek in Trouw met GL Tweede Kamerlid Zihni Özdil, waarin deze het sociaal leenstelsel volkomen terecht afschilderde als asociaal..... Klaver heeft gewacht tot na de verkiezingen en zegt nu dat Özdil 'ontoelaatbaar verdrag vertoonde' en daarom moest opstappen..... (later wellicht meer over deze smerige zaak) Kortom Klaver heeft zich alweer als een vervelende op macht beluste sociopaat getoond en de boel gemanipuleerd door e.e.a. over de verkiezingen te tillen, de schoft..... Ongelofelijk dat studenten op deze plork stemmen...... 

Lees het ontluisterende artikel van Piet van der Lende zoals geplaatst op De Doorbraak. Ongelofelijk hoe men omgaat met mensen in de bijstand, een beleid van de lokale overheid ingegeven door het schoftenkabinet Rutte 2 (met een dikke rol van PvdA  ploertenpolitici als Asscher en Klijnsma!), een beleid dat mensen tot wanhoop drijft.....

Amsterdamse GroenLinks-wethouder Groot Wassink dreigt een uitrookbeleid tegen bijstandsgerechtigden te gaan voeren

Geplaatst op 24 mei 2019

De Amsterdamse GroenLinks-wethouder Rutger Groot Wassink, die gaat over de uitvoering van de Participatiewet, heeft op 20 mei een brief naar de gemeenteraad gestuurd waarin hij zijn plannen voor de nabije toekomst uiteenzet. De brief werd begeleid met zijn commentaren in de pers, onder meer via een artikel in Het Parool, waarbij hij zijn plannen toelichtte. In de media wordt gesproken over een “militaire operatie” richting de Amsterdamse bijstandsgerechtigden, maar het is enigszins onduidelijk of Groot Wassink deze woorden in de mond heeft genomen.


Rutger Groot Wassink

In de pers kwam naar voren dat alle 40.000 Amsterdamse bijstandsgerechtigden op gesprek moeten komen. Maar in de brief staat dat 30.000 bijstandsgerechtigden zullen worden opgeroepen. Het verschil zit hem er waarschijnlijk in dat alle 40.000 baanlozen telefonisch of schriftelijk zullen worden benaderd, maar dat men het voornemen heeft om 30.000 van hen ook daadwerkelijk op te roepen. Ook komt in de pers en de brief naar voren dat die gesprekken niet vrijblijvend zijn. Op een al van andere politici bekende manier wordt een kleine minderheid die zogenaamd niets zou willen, gebruikt als argument om alle bijstandsgerechtigden intensiever en strenger aan te pakken. Ook wordt het nodige effect verwacht van een uitrookbeleid: mensen die niet zouden willen, of die niet op alle gesprekken komen opdagen, of die door alle druk afzien van een uitkering, die moeten zich maar zien te redden. Weg is weg. Nu al ervaren wij op het Bijstandsbond-spreekuur dat diverse mensen ervoor kiezen om met betaald werk te leven beneden het sociale bestaansminimum. Want al dat gedoe met de uitvoeringsorganisatie van de bijstand en het vreselijke regime waar je onder zit, laat dat maar zitten, zo is hun houding. Daar hebben ze geen zin in en daarom vragen ze ook geen aanvullende uitkering meer aan, ook al hebben ze er recht op. Dat is het effect van het beleid: meer werkende armen die onder of op het bestaansminimum leven.

Uitstroomcijfers

Ook worden op een ouderwetse manier door de politiek zeer hoge uitstroomcijfers van de uitvoeringsorganisatie vereist, waarbij de klantmanager, die tegenover een mens van vlees en bloed zit, onder druk komt te staan om mensen uit de bijstandsuitkering te werken. De ambitieuze doelstelling is dat een stad als Amsterdam eigenlijk niet meer dan 30.000 bijstandsgerechtigden zou mogen hebben. Maar waarom mogen dat er niet meer zijn? Dat blijft in de brief van Groot Wassink volkomen onduidelijk. Het gaat om mensen, hoor, niet om budgettering met spreadsheets. Verder gaat er gekeken worden naar de rechtmatigheid van de uitkeringen. Zeg maar: met de stofkam door het bestand, op zoek naar die paar bijstandsgerechtigden die de kluit belazeren. Daarvoor moeten dan wel 40.000 bijstandsgerechtigden voor de zoveelste keer het hele hebben en houden van hun privéleven op tafel leggen.

Daarnaast belooft de wethouder coaches, loonkostensubsidies en banenplannen. Maar de concrete banenplannen zijn vaag (afspraken met werkgevers door een beroep te doen op hun goede wil?) of een druppel op een gloeiende plaat. Moeten de mensen van de werkbrigade, waarvan de eerste deelnemers trouwens alweer opnieuw in de bijstand zitten, nu ook weer op gesprek komen? Tot nu toe loopt de afname van het aantal bijstandsgerechtigden in Amsterdam achter bij het landelijk gemiddelde. Nu blijkt de financieringssystematiek van de Participatiewet zo te zijn dat in dat geval een gemeente te maken krijgt met hoge boetes. Als Amsterdam qua uitstroom achterblijft zoals het nu doet, vooral trouwens als gevolg van het relatief grote aantal arbeidsongeschikten en langdurig baanlozen, dan kan het boetebedrag oplopen tot 68 miljoen euro aan kortingen op het bijstandsbudget. De gemeenten, en dus ook Groot Wassink, staan daardoor onder grote druk van deze rechtse regering.

Neo-liberaal arbeidsmarktbeleid

Het ‘nieuwe’ beleid van de GroenLinkser Groot Wassink is ondanks zijn linkse signatuur geheel in overeenstemming met het neo-liberale arbeidsmarktbeleid. Dat beleid staat haaks op mijn eigen visie. Baanloosheid is naar mijn mening een gevolg van een tekort aan voldoende banen, waarbij werkgevers hun eisen moeten aanpassen aan de mogelijkheden van de arbeidskrachten. Er moet een actief werkgelegenheidsbeleid worden gevoerd. Investeren in structureel werk is daarbij de enige oplossing. Begin ook vooral eens op de Stopera zelf, zou het advies moeten zijn aan de beleidsmakers in het Amsterdamse stadhuis. Tijdelijke banen voor structureel werk moeten direct worden omgezet naar vaste banen. Door loonkostensubsidies vertikken werkgevers het om mensen vast en normaal betaald in dienst te nemen. Verder moet de gemeente aan bijstandsgerechtigden concrete opleidingen met diploma’s bieden. Geen dwangarbeidtrajecten en geen disciplineringsgesprekken meer. Werkgevers moeten quota krijgen van oudere mensen die ze in dienst nemen en houden.

Maar dat gebeurt allemaal niet in het neo-liberale beleid. Daarbij wordt er vanuit gegaan dat baanloosheid het gevolg is van gebreken van de baanlozen, die dan ook gedisciplineerd moeten worden. Daarbij wordt er niet geïnvesteerd in gedegen opleidingen die een diploma opleveren. Werkgevers zijn ondanks de beperkte afspraken over contingentering van arbeidsgehandicapten volledig autonoom in hun personeelsbeleid. Gemeenten leggen de nadruk op het bijschaven (jobcoaches, loonkostensubsidies, disciplineringstrajecten) en onder druk zetten van baanlozen, waarbij de arbeidsmarkt zijn eigen gang kan gaan en werkgevers bij de matching tussen vraag en aanbod hun eisen vanzelf wel zullen bijstellen bij tekorten en zo de kansen van de baanlozen vanzelf wel zullen worden vergroot. Gemeenten zouden dus alleen maar een beroep hoeven te doen op de goede wil van de werkgevers. Wanneer gaan we nu eens stoppen met het pamperen van de bazen?

Sociaal panopticum

Die neo-liberale arbeidsmarkt en het daarbij horende beleid werkt niet waar het gaat om de belangen van gedeeltelijk arbeidsongeschikten en langdurig baanlozen. Dat is na 40 jaar neo-liberaal beleid ondertussen wel duidelijk geworden. Recentelijk verschijnen er steeds berichten over grote tekorten op de arbeidsmarkt. Werkgevers zouden schreeuwen om personeel, en het aantal vacatures zou sterk stijgen. Onlangs werd uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek bekend dat in 2018 het aantal flexwerkers met 7.000 was afgenomen. Een verwaarloosbare afname op een aantal flexwerkers van bijna 2 miljoen (exclusief zzp-ers). Doet door al die tekorten aan personeel de markt zijn werk? Komen er substantieel minder flexwerkers, stellen de werkgevers hun eisen bij, gaan de lonen sterk omhoog? Nee dus.

Onlangs werd bekend dat de voor prijsstijgingen gecorrigeerde lonen de eerste drie maanden van 2019 zijn gedaald, terwijl er meer vacatures dan ooit zouden zijn en bedrijven de ene recordwinst na de andere boeken. Uiteindelijk zijn de werkgevers ondanks de vele vacatures niet door de markt en niet door de overheid gedwongen om hun eisen en voorwaarden aan te passen. 
Hiervoor gaf ik al aan dat door het huidige overheidsbeleid het aantal werkende armen groter zal worden. Dat komt ook omdat mensen zich gedwongen zullen zien om de eisen van de werkgevers en de aangeboden slechte arbeidsvoorwaarden en omstandigheden maar te accepteren. En daarmee zijn we bij het werkelijke doel van het neo-liberale arbeidsmarktbeleid: de grote beschikbaarheid van zeer goedkope, gewillige en flexibele arbeidskrachten die bereid zijn tegen slechte voorwaarden en omstandigheden rot en zwaar werk te doen, desnoods levend onder het sociale minimum. Je zou kunnen zeggen dat het neo-liberale arbeidsmarktbeleid in dit opzicht heel effectief is. Met als prijs de kansloosheid van duizenden baanlozen en gedeeltelijk arbeidsongeschikten. Een leven onder het regime van een sociaal panopticum staat velen als schrikbeeld voor ogen. En hoezeer de wethouder ook spreekt over een menselijk beleid, ook in Amsterdam is de bijstand uiteindelijk een dergelijk panopticum, vooral op basis van rijksregels met als doelstelling goedkope en gedisciplineerde arbeidskrachten.

Controle

Wat houdt dat sociaal panopticum in? Dat bestaat uit een voortdurende controle op het doen en laten van specifieke groepen in de maatschappij, in dit geval bijstandsgerechtigden, via moderne technieken (bewakingscamera’s, koppeling van databanken, registratie van individuele kenmerken via vingerafdrukken, enzovoorts), waarbij mensen ook intensief worden gecontroleerd via disciplineringsgesprekken en bij verdenking van fraude via allerlei klassieke opsporingsmethoden, zoals buurtonderzoeken en schaduwen. Verder bestaat er controle door organisaties met een stoet aan bewakers in dienst, zoals conducteurs, stadswachten, buurtvaders, verkeersregelaars, enzovoorts. De bevolking moet daarbij het gevoel krijgen dat men voortdurend wordt waargenomen en dat door de autoriteiten als afwijkend gedefinieerd gedrag zal worden bestraft. 
Dat wordt gecombineerd met een ideologisch offensief in soms wollige en ogenschijnlijk fraai klinkende doelstellingen die de invoering en ontwikkeling van het panopticum moet rechtvaardigen. Dat leidt tot illegalisering en criminalisering van gedrag van mensen die de bedoeling hebben om aan dat panopticum te ontsnappen. Leven in de bijstand is af en toe je hele hebben en houden op tafel leggen, al je privégegevens van je leven, dat vervolgens naast de zeer gecompliceerde en uitgebreide regels van de bijstand wordt gelegd om na te gaan of je op een detail soms iets hebt gedaan dat volgens de definities van het panopticum ‘fout’ is.

Het principe van de bijstand is dat in geval van andere inkomsten die inkomsten moeten worden verrekend met de uitkering. Er is een partnertoets, bij besparing van kosten moet je uitkering omlaag (kostendelersnorm), er is verplicht vrijwilligerswerk (lees: dwangarbeid) via “de tegenprestatie”, de uitkering is voorwaardelijk door eisen op het gebied van uiterlijk, gedrag, Nederlands spreken, enzovoorts. Mensen in de bijstand die door alle persoonlijke problemen al gestrest, angstig en depressief zijn, worden door het bijstandsregime alleen maar zieker. En nu gaat Groot Wassink in ferme bewoordingen melden dat het aantal bijstandsgerechtigden van 40.000 naar 30.000 moet worden gebracht, dat iedereen zal worden opgeroepen, dat de gesprekken niet vrijblijvend zijn, enzovoorts. Dat levert bij de duizenden arbeidsongeschikte bijstandsgerechtigden nog meer stress, angsten en slapeloze nachten op.

Het sociaal panopticum doet zijn werk: ook al word je misschien niet vaak opgeroepen, toch heb je voortdurend het gevoel constant te worden waargenomen. Ieder ogenblik kan er een bericht komen dat een ambtenaar in je ziel wil kijken. Het gaat ook om knagende onzekerheid: ik weet niet of ik word opgeroepen, maar ieder ogenblik kan mijn bestaansfundament ter discussie worden gesteld. Voortdurend denk je erover na hoe aan dit panopticum te ontsnappen, voortdurend loop je te malen over de grenzen van het panopticum. Kan ik een klacht indienen? 
Kan ik een bezwaarschrift schrijven? Kan ik mij ziek melden? Als ik een oproep krijg, wat kan ik dan verwachten, hoe moet ik mij voorbereiden? En er zijn gevoelens van machteloosheid: als je ziek of arbeidsongeschikt bent, dan is ontsnappen uiteindelijk onmogelijk.

Megabanenmarkt

De politieke situatie lijkt momenteel wel een beetje op de situatie ten tijde van de megabanenmarkt jaren geleden. Toen zette PvdA-minister Willem Vermeend de gemeente Amsterdam onder forse druk om een grotere uitstroom uit de bijstand te realiseren, ook onder dreiging van kortingen op het budget. GroenLinks-wethouder Frank Köhler (nu SP) is indertijd nog op het dossier gevallen. Daarop trad PvdA-wethouder Jaap van der Aa aan, die een vlucht naar voren bedacht: de megabanenmarkt. Alle bijstandsgerechtigden werden opgeroepen om naar een grote fabriekshal in het havengebied bij Sloterdijk te gaan, waar ze werden doorgezaagd over mogelijkheden om aan het werk te gaan. Als dat niet kon, dan werden ze opnieuw gekeurd, en er werden nieuwe dossiers aangelegd met hetzelfde argument dat ook Groot Wassink gebruikt: we wisten niet eens wat voor opleiding al die mensen hadden. Met die nieuwe dossiers zou alles op orde zijn.

De megabanenmarkt kostte uiteindelijk 200 miljoen euro. Het was een grote mislukking. Het aantal bijstandsgerechtigden liep nauwelijks terug. Na afloop van de megabanenmarkt werden de karren met ongesorteerde nieuwe dossiers het centraal archief binnengereden en in een hoekje gezet. De ambtenaren gingen weer gewoon door met hun oude dossiers. Gaan de plannen van Groot Wassink eenzelfde mislukking tegemoet? Gezien het falende neo-liberale arbeidsmarktbeleid lijkt me dat niet onwaarschijnlijk. Dat komt ook omdat het maar niet tot de bestuurders wil doordringen, ondanks een analyse in dit opzicht in de brief van 20 mei, dat de bijstand steeds meer een verkapte arbeidsongeschiktheidsregeling is geworden, onder meer omdat de eigenlijke arbeidsongeschiktheidsregelingen bijna op slot zijn gegaan. Er zijn ook arbeidsongeschikten in de bijstand die niet waren verzekerd toen ze arbeidsongeschikt werden.

Het grootste deel van de bijstandsgerechtigden kan gewoonweg niet betaald werk verrichten, maar de bestuurders blijven hardnekkig spreken over “langdurig werklozen”, alsof ze wel aan de betaalde arbeid zouden kunnen. Groot Wassink heeft haast. “Iedere dag dat we wachten is een dag dichter bij de volgende crisis”, aldus de wethouder. Nou, Rutger, ik denk dat het niet gaat lukken. En als het al lukt, dan alleen tot de volgende crisis.
Piet van der Lende

Dit is een iets geredigeerde versie van een artikel dat eerder op de weblog van de Bijstandsbond verscheen. In Het Parool staat een samenvatting van het artikel.

Baanloosheid, Dwangarbeid, Kapitalisme, Linkse partijen

====================================
Zie ook:
'Jesse Klaver (GroenLinks) heeft spijt van zijn moddergooien tegen Zihni Özdil'

'GroenLinks in zicht van EU verkiezingen plotseling tegen 'Sociaal Leenstelsel''