EU met mooie woorden over een 'Green New Deal' terwijl de ECB oliemaatschappijen steunt met een bedrag van 7 miljard euro.........

PvdA EU grofgraaier Timmermans stelt zich aan als was hij een puber als Greta Thunberg, maar dan één op ADHD niveau, waarbij hij zich vals voordoet als een milieuactivist met zijn 'Green New Deal'*, terwijl hij in het verleden fiks heeft meegeholpen de klimaatverandering aan te jagen.....

Nu blijkt dat de Europese Centrale Bank (ECB), de oliemaatschappijen een subsidie heeft gegeven van 7 miljard euro om onze planeet verder naar god te helpen..... Dit nog naast de vele miljarden waarmee afzonderlijke lidstaten, als Nederland, de wereldvernietigende fossiele brandstofmaffia steunen, Nederland zelfs met een bedrag hoger dan de ECB steun, t.w. 8,3 miljard op jaarbasis....** 

Moet je nagaan: de directeur van de ECB, Christine Lagarde, liet enige tijd geleden nog weten dat ze alle wegen zou bewandelen om de klimaatverandering tegen te gaan, de smerige oplichter!!! (om over Rutte 3 nog maar te zwijgen, naar buiten toe zich voordoend als het groenste kabinet ooit, laat de praktijk ook in deze zaak zien dat het tegenovergestelde het geval is.....**) 

              

               Voor wie haar niet kent, dit is oplichter Lagarde 

Oil Change International is een kort onderzoek begonnen dat zal worden aangeboden aan Lagarde, de topgraaier van de ECB, het onderzoek neemt nog geen halve minuut tijd in beslag en doe dit ajb, het moet afgelopen zijn met steun voor de wereldvernietigers van de oliemaffia!!

Tell the European Central Bank to stop fueling the climate crisis

Romain IOUALALEN, Oil Change International <info@priceofoil.org>

The European Central Bank has approved over €7 billion to fossil fuel companies since the start of the pandemic

Take the survey & tell Europe's central bank to take the climate crisis seriously!

The economic crisis resulting from the COVID-19 pandemic has given immense power to central banks, which have spent hundreds of billions to keep the world economy afloat. The European Central Bank (ECB) alone approved a €750 billion stimulus program in March, followed by an additional €600 billion in June.

We now have an opportunity to tell the ECB that people around the world expect action, not just words. The ECB has launched an online consultation process seeking opinions as they revise their new strategy. Allies at Reclaim Finance, SumOfUs, and 350 have developed an online survey to allow you to participate easily in this process.

Fill out this online survey and it will be sent directly to the head of the European Central Bank.

Since the beginning of the COVID-19 crisis, European leaders have pledged to make the recovery green and to focus efforts and resources on climate-friendly solutions. However, the ECB continues to operate as if the climate crisis did not exist. Since the beginning of the crisis, it has already handed at least €7 billion to fossil fuel companies, supported corporations active in coal, oil, and gas, and resisted calls from the public to integrate strict climate safeguards in its policies.

Christine Lagarde, the President of the ECB, recently committed to “explore every avenue” to fight climate change. As governments around the world continue to massively support the fossil fuel industry through stimulus packages, despite the industry’s abysmal climate, human rights, and financial track record, the European Central Bank has a responsibility to lead by example and to put its money where its mouth is.

It’s crucial that the ECB hears from as many concerned individuals as possible. If we can push them to integrate strict climate considerations in their policies, other central banks are likely to follow suit. As the climate crisis intensifies, it is more urgent than ever to deprive the fossil fuel industry of the oxygen it runs on: cheap public money.

Participate in the survey to tell the ECB it needs to take the climate crisis seriously.

Best,

Romain Ioualalen
Senior Campaigner, Energy Transitions and Futures
Oil Change International

MORE INFORMATION:

"ECB unveils €750 billion stimulus against coronavirus," Euractiv, 07-04-20.

"Press Release: Monetary policy decisions," European Central Bank, 06-04-20.

"ECB’s Lagarde to pursue ‘every avenue’ to fight climate change," Euractiv, 07-09-20.

"G20 Energy Policy Tracker," Energy Policy Tracker, 07-15-20.

"Money Is the Oxygen on Which the Fire of Global Warming Burns," The New Yorker, 09-17-20.

=========================================
*  'Green New Deal', vast en zeker bedacht door Timmermans en zijn partijcollega de valsgroene volksverlakker Samsom.... 'Bedacht', nou nee, immers een paar (echt) progressieve Democraten in de VS, waaronder Alexcandria Ocasio-Cortez, spreken al veel langer over de 'Green New Deal.....' Wat een stel EU kneuzen en daarmee verdienen ze ook nog een enorme berg (mede door ons opgebracht) belastinggeld!!

** Zie: 'Nederland sponsort fossiele industrie met 8,3 miljard euro per jaar'

Shell kijkt vooruit >> naar de subsidiepot voor duurzame energie, terwijl nog vele jaren lang veruit de belangrijkste bezigheid olie- en gaswinning zal blijven

Schreef gisteren al over de topgraaier van Exxon Darren Woods deze hufter vindt de draai van collega oliemaffialeden naar duurzame energie een vorm van 'greenwashing'*, ofwel een mooi beeld scheppen voor het wereldtoneel, terwijl het niets voorstelt. Te zot voor woorden dat iemand die niets doet commentaar heeft op anderen, ook al heeft Darren in feite gelijk.

Echter waar Woods niet aan heeft gedacht is het feit dat er met duurzame energie een hele bak subsidie is te halen en wat dat betreft is hij dus een hele slechte CEO. Inderdaad er is met duurzame energie vele miljarden aan subsidie binnen te slepen, niet voor niets dat Shell en nog een paar andere oliereuzen zich op duurzame energiemarkt hebben gestort.

Malcolm Harris, de schrijver van het hieronder opgenomen artikel kijkt verder dan de neus lang is en stelt dat ook de oliemaatschappijen die zich nu op de alternatieve energiemarkt storten, tegelijkertijd zoveel mogelijk fossiele brandstoffen uit de grond willen halen, dat is voor deze bedrijven zelfs het allerbelangrijkste doel voor de komende jaren, immers er zijn enorme winsten te maken en dat is men voorlopig niet van plan op te geven..... Ofwel firma's als Shell proberen de wereld duidelijk te maken dat men op het goede pad is, terwijl de werkelijkheid er totaal anders uitziet.... De werkelijkheid laat dan ook zien dat er jaar op jaar meer fossiele brandstof worden uitgestoten, waar politici hun doorzichtige valse beloften doen dat we teruggaan naar de uitstoot van 1990....**

Lees het uitstekende artikel van Harris en geeft het door! Jaarlijks worden er meer fossiele brandstoffen gebruikt, waardoor de uitstoot met het jaar groeit, terwijl een groot aantal westerse politici zich voordoen als begaan met de klimaatverandering en dan m.n. de negatieve gevolgen daarvan, zoals de immer groeiende weergerelateerde rampen, neem de maandenlange bosbranden in Australië, of de steeds vaker optredende orkanen, die ook aan sterkte winnen (waar men in de Filipijnen eertijds sprak over het orkaanseizoen, vinden deze nu het jaarrond plaats.....***)

In het artikel besteedt Harris ook aandacht aan het stelen van grondstoffen in arme landen door de grote oliemaatschappijen, zoals Exxon Guyana op een gigantische manier heeft belazerd en waar onervaren politici akkoord gingen met ronduit diefstal.... (al moet je niet vergeten dat grote bedrijven als Exxon, Shell en Unilever politici in die landen omkopen, het is dan ook in het belang van grote bedrijven dat de corruptie in die landen in stand wordt gehouden.....)

Het artikel van Harris werd eerder gepubliceerd op de Intellingencer, ik werd erop gewezen door een mail van Unearthed (Greenpeace):

Shell Is Looking Forward

The fossil-fuel companies expect to profit from climate change. I went to a private planning meeting and took notes.

By Malcolm Harris

We think democracy is better,” said the jet-fuel salesperson. “But is it? In terms of outcomes?”

In a conference room overlooking the gray Thames, a group of young corporate types tried to imagine how the world could save itself, how the international community could balance the need for growth with our precarious ecological situation. For the purposes of our speculative scenarios, everything except for carbon was supposed to be up in the air, and democracy’s track record is mixed.

A graph from Chinese social media showing how many trees the country is planting — a patriotic retort to the Swedish climate activist Greta Thunberg — had a real effect on the room. Combine that with the Chinese state-led investment in clean-energy technology and infrastructure and everyone admired how the world’s largest source of fossil-fuel emissions was going about transition. That’s what the salesperson meant by “outcomes”: decarbonization.

Regional experts from sub-Saharan Africa and the Middle East–North Africa also entertained the democracy question, pointing to Iraqi disillusionment with voting and economic growth in Rwanda under Paul Kagame (“He’s technically a dictator, but it’s working”). The China expert said the average regional Communist Party official is probably more accountable for his or her performance than the average U.K. member of Parliament, a claim no one in the room full of Brits seemed to find objectionable. The moderator didn’t pose the question to me, the American expert, presumably because our national sense of democratic entitlement is inviolable.

Actually, the moderator didn’t ask me any questions during the plenary that followed our regional-perspectives panel, either. That might have had something to do with my talk, which included bullet points like “Green growth is a myth” and “Your corporate existence is incompatible with a livable future for cohorts that are already born.” But I didn’t get that impression, not really. I was repeatedly asked to be honest, and everyone was really nice about it. Everyone was really nice in general.

Since 2017, when I published a book about American millennials, I’ve had the occasional cold call from corporations to come talk about my work, all but one of which I’ve turned down. But last fall, the Shell Scenarios team — as in Royal Dutch Shell, one of the biggest oil companies in the world — offered me £2,000 in exchange for a 15-minute talk and my participation in a group exercise. Its internal corporate think tank was holding a daylong conference about how generational change would affect the hopefulness projected in what the company calls the “Sky Scenario,” which it describes as “a technically possible but challenging pathway for society to achieve the goals of the Paris Agreement.” I’m not a climate expert, but apparently I qualify as a generational whisperer, at least to Shell, and to talk to me about global warming, the giant energy conglomerate wanted to fly me to London from Philadelphia, business class. I warned them that I couldn’t keep their money and asked if I’d need to sign an NDA. When they said no, I saw an opportunity to report on the oil company, undercover while in plain sight, without technically lying to anyone. It was too good to pass up. I said yes, then I emailed my editor.

The October 2019 workshop, it turned out, was timely. Fossil-fuel divestment used to be a fringe, college-campus concern, but over the past year, it has become increasingly in vogue in the world’s financial centers, including Davos, where it recently dominated conversation at the World Economic Forum (WEF). In December, a couple of months after the Shell workshop, the Bank of England proposed a new climate stress test to measure the resiliency of its banks in the face of warming — a move echoing that of Christine Lagarde of the European Central Bank and reportedly being considered by the chair of the U.S. Federal Reserve, Jerome Powell. Germany announced major coal phaseouts in January with coal-fired power generation scheduled to halt by 2038 at the latest. In a much-celebrated letter the same month, Larry Fink, the CEO of BlackRock, the world’s largest asset manager, declared an about-face on fossil fuels, saying climate change was now a “defining factor in companies’ long-term prospects.” The entire country of Finland proclaimed it would go carbon neutral by 2035. Even the investor cartoon Jim Cramer, of Mad Money, got in on divestment, tweeting, “I am taking a hard pass on anything fossil.” Now ExxonMobil is down $184 billion-with-a-b since its 2014 peak.

From a certain vantage, the momentum looks almost definitive, as though nothing could stand in the way of a renewable future. But unlike coal, oil and gas companies are still definitely profitable, even investable, and more oil and gas are being produced, and used, every year — which helps explain why carbon emissions keep rising too. There’s little doubt that fossil-fuels are, culturally speaking, on the wrong side of history. But there is still a lot more money to extract from those wells, and the fossil-fuel businesses are intent on extracting as much as they can. It’s not necessarily such a bad time to be an oil and gas company, in other words, but it is a bad time to look like one. These companies aren’t planning for a future without oil and gas, at least not anytime soon, but they want the public to think of them as part of a climate solution. In reality, they’re a problem trying to avoid being solved.

Few organizations have been paying as much attention to global warming for as long as the companies that have helped cause it. Journalists at the Dutch publication The Correspondent tracked down an educational video Shell released in 1991 called “Climate of Concern,” which warned, “Global warming is not yet certain, but many think that to wait for final proof would be irresponsible. Action now is seen as the only safe insurance.” There’s good evidence Exxon knew a decade earlier. But not only did these companies continue exploiting their reserves, not only did they explore for new sources and develop new modes of extraction, like fracking, but they funded politicians and groups that claimed not to believe in global warming, agents that have worked to delay the same action they knew was “our only safe insurance.” So far, the oil and gas companies’ calculations — that delay would make them money and that they could avoid consequences for misleading the public — have been spot on. But denial-backed delay is no longer sufficient, it seems. They’re now hoping to leverage their incumbency, and fossil-fuel wealth, to lay claim to the world’s clean-energy future as well. To do that, they’ll have to persuade young people to forget who caused climate change in the first place, or at least to let bygones be bygones. And if they can transition their corporate profiles from fossil fuel to green energy without missing a profitable quarter, that wouldn’t be a repudiation of their delay strategy; it would be a vindication.

Of course, to judge by the advertisements, the transition to renewables has already happened. British Petroleum is now a solar-energy company called BP, ExxonMobil brews giant swimming pools of cool green-algae fuel, and Shell maintains mountain canyons lined with wind turbines floating in fog. All these initiatives actually do exist, though they are a tiny fraction of each company’s budget; so far, the main product of Exxon’s algae program seems to be propaganda. Right now, these companies have to convince governments and their publics to let them run out the clock with fossil fuels, and they’ve decided the best way to do that is to appear to be an essential partner for whatever’s coming next. I was ostensibly there to help plan the timing.

Organizers broke the conference up into three parts: first, a panel on polling and millennial politics; then the regional-perspectives panel; and finally, a collaborative exercise in which “deductive” and “inductive” groups imagined different paths to 2050. By gathering millennial employees from throughout the company, along with experts on the cohort and senior management, the strategies team surely hoped to infuse the firm’s leadership with a drip of youth consciousness, the way some oligarchs are rumored to inject themselves with young people’s blood. It’s supposed to help them stay agile. Other than the eight outside experts, there were a couple dozen people from Shell, ranging from HR specialists in their 20s to senior global executives (mostly Gen X and boomers). Staffers quoted me the figure “90,000 employees” (roughly the size of the company as a whole) a few times when explaining that virtually none of them knew one another.

Some of the most revealing insights came the night before the sessions at a group dinner at a minor Gordon Ramsay restaurant. The venue had two party spaces, and it wasn’t immediately clear where we were supposed to go, but when someone suggested putting up a sign rather than having wait staff direct the party one by one, the younger Shell employees grimaced. “Extinction Rebellion,” one said, less than half-joking. The climate-protest group has a major presence in the city with flyers and volunteers everywhere. “XR” targeted Shell locally in April 2019, smashing windows at the company’s London headquarters. In the U.K., it has succeeded at creating an ambient sense of fear or at least shame. We gathered in the mezzanine dining area and milled around doing introductions, and I asked young workers from the far-flung corners of the Shell empire, “Oh, what’s that like?” I tried to remember not to talk like a reporter.

When they called us to the table for dinner, I was lucky enough to be seated next to one of the senior Shell participants, Steven Fries, the firm’s chief economist. We met over arancini, the likes of which you might find at an upscale food court in a baseball stadium. Based in Shell’s global headquarters in the Hague, Fries pronounces his words with a precision that defies accent; even after speaking with him, his colleagues didn’t realize he’s an American until he told them. Like many people who studied economics at elite Western institutions between 1975 and 1986 would, he blames the lack of affordable housing in London on too much government regulation, which is why his support for big public investments to transition society away from oil and gas surprised me. That is, until I realized that, in his mind, those big public investments would be going to energy companies. When the proverbial light bulb went on above my head, he gave me a look that seemed to say, “Come on, man. What do you think we’re doing here?”

In the corporate sector, there’s still faith at the top that economic incentives and profit-seeking behavior can manage the crisis that capitalism has wrought. In such thinking, climate change is like a redux of the hole in the ozone layer: potentially bad but solvable with the tools on hand and without real changes to our lifestyles. Fries estimates that we’ll be able to cost-effectively fill two-thirds of world energy demand with clean sources within 20 years. (That’s ten years more optimistic than the optimistic scenario of the International Renewable Energy Agency, an intergovernmental organization mandated to propagate optimistic scenarios about renewable-energy transition.) Even if that kind of turnaround is unrealistic, the Shell plan isn’t so different from the mainstream climate left’s agenda. A recent paper from Stanford professor and renewable advocate Mark Z. Jacobson calls for $73 trillion in spending to transition most of the world’s power grids no later than 2050, and he and his co-authors figure it’ll pay for itself in energy savings alone within a decade. In the analysis of Jacobson and other Green New Deal supporters, how many of those trillions end up going to Shell is largely beside the point. But for Shell, that’s the whole ball game.
In the meantime, I asked Fries, if Shell is serious about transition, then couldn’t it voluntarily speed it up by leaving some of its wells fallow, constraining oil output and thereby driving the price relative to renewables higher, faster? Sure, it would have to take some losses in the short term, but we’re talking about the future of the planet here. He dismissed the idea, telling me it’s important not to artificially withhold supply, which would introduce price shocks that could turn public opinion against environmentalist policy. Besides, it would only end up sending money to the Saudis anyway.

“We’re going to get as much out of [oil and gas] for as long as we can,” he said.
“That’s an extremely frightening thing for you to say,” I said.
“It doesn’t mean every drop,” he said, failing to reassure me.

Shell would apparently prefer us not to think about how to reduce carbon emissions by raising the costs of fossil-fuel development. Which makes sense: No matter their green branding, fossil-fuel companies do not want their projects rendered uneconomic. Instead, they want to talk about how their new projects can be rendered economic faster. Even planned production from existing fossil-fuel infrastructure, it’s been estimated, will push the planet past the Paris targets, and Shell is still “exploring” for new oil deposits to exploit. “In terms of emissions, it’s one of the cleanest ways to go,” a Shell employee in deepwater strategy seated across from me explained about deepwater drilling as compared with other kinds of drilling. “Of course, when you put it in your car and burn it, it’s oil, but,” he said, trailing off. Although the slice of revenue energy firms derive from fossil fuels is by all accounts scheduled to shrink, Shell foresees a sizable enduring demand. No one has viable plans for a battery-powered container ship, and the world’s militaries aren’t about to give up jet fighters pending the development of an electric model. Not to mention that all this clean technology requires a lot of energy in advance for manufacturing.
 
Deepwater wells operate on a ten-year schedule, I’m told, so my dinner companion doesn’t expect the ones he’s looking at now off the coast of Brazil to even yield product until the 2030s, at which point it will take more time just to earn back the initial investment and even longer to turn a profit.

In February, Shell announced the purchase of a 50 percent operating stake in three deepwater blocks off Colombia’s Caribbean coast under an agreement with Colombian state-controlled Ecopetrol. And Shell’s not the only one looking in the water off South America: In January, based on exploration in late 2019, Exxon revised its estimate upward for its blocks off Guyana, from 6 billion barrels of recoverable crude to 8 billion. (A week later, the nonprofit watchdog Global Witness released a report estimating that Exxon’s 2016 agreement with the country, negotiated with inexperienced government counterparts, had deprived the Guyanese people of $55 billion compared with international contract norms.) Fossil-fuel companies claim they’ve got one eye on 2050, but they’ve clearly got the other on next week. “If these activities are positive, these discoveries could be developed and potentially be a substantial increase in gas supply in the medium term,” a Shell spokesperson said of the Colombian offshore blocks, as if that would be a good thing.

But if short- and medium-term profit considerations are still driving plenty of decision-making at Shell and the other energy companies, employees are trying to think ahead when it comes to their careers. During the cocktail hour before dinner, I met a geoscientist who has been attempting his own transition (to the finance side of the business), preparing to move from the declining subsurface field to clean tech. I asked how he got involved in oil exploration in the first place. A little embarrassed, he told me he liked rocks as a kid. When he graduated from college, he saw two career paths: the energy sector or academia, where he would just be training others for the energy sector anyway. He said he was worried about the next generation of Earth-science students, who are graduating into a shrinking industry. Maybe they’ll be mining asteroids, suggested the deepwater strategist.

According to the geoscientist, one of the ways Shell incorporates climate change into its calculations is that when it looks to develop a new fuel source, it tries to figure out how much it’ll be able to sell it off for when the company transitions out of fossil energy — when the reputational costs start to exceed the returns. Whoever buys it will almost certainly continue extracting but at a lower cost of production, maybe because it has better technology or, more likely, because it cuts corners on labor and safety. What this means: Unregulated fossil-fuel production might come to look a lot like the narcotics trade, with its brutal criminal organizations that thrive in conjunction with corrupt state elements regardless of international agreements. The problem is that once reserves are discovered, there’s no way to undiscover them. “We don’t plan to lose money,” the geoscientist turned finance analyst said, and he meant it in the most general way.

The whole session was conducted under “Chatham House Rule,” which means participants are allowed to repeat what they hear but not who said it. The idea behind the rule is that it creates circumstances under which subordinates can speak freely to higher-ups about the company without endangering their career path. (As an American reporter, I am ignoring the rule when I see fit, having technically never agreed to anything.) The deepwater strategist put it to the test, prodding the senior executive Fries about the generational implications of green regulation. Was Fries, he wondered, going to help pay for the new electric car he’ll have to buy if the internal-combustion vehicle he just saved up enough to purchase is banned?

At a pub after dinner, away from the executives, the deepwater strategist confessed that he often thinks about what he’ll have to tell his child someday about the job he’s doing now. “I don’t have any kids, but, yeah,” the geoscientist agreed. He didn’t know how to describe the people to whom he owes an explanation, but he knows they’re out there.

The biggest gap in politics right now is generational, the Harvard polling expert told us. “This is a two-thirds generation in a 50-50 country,” he said, meaning that millennials are much more reliably progressive than the country as a whole. This makes sense. Young people are fearful, they have little trust in institutions, and they’re dealing with high levels of stress and anxiety. This has led to generational tension, especially around the existential challenge of climate change. One of the session’s recurring themes was that millennials and Gen-Zers have a stronger moral and ethical drive than their elders, and they expect us to use our values to help force companies to do the right thing. But Shell doesn’t seem to fear attacks on its brand from consumers, since most of its business is with other companies, and even when it comes to customers, most people don’t make choices about where to buy gas based on the relative climate villainy of the respective oil companies. On top of which, its product is not very recognizably branded. “Jet fuel is jet fuel,” I was told. Instead, it’s worried about being left behind by the curve of social change, that if it doesn’t become more than an oil company, it’ll stagnate, wither, and eventually die.

We were tasked with trying to come up with ways Shell could see what’s coming, and participants began by imagining various ways Shell would feel this “rise of a new ethics,” as one of the experts called it: millennial politicians forcing harsher regulations, millennial investors divesting from fossil fuels, millennial potential recruits who don’t want to be embarrassed about their work, and millennial protesters who push everyone else. Shell strategists used the phrase “long march through the institutions” — coined by the German communist Rudi Dutschke for the ’60s student movement — to describe the way they expect left-wing climate radicals to become part of the Establishment.

Lees verder

===================================

*   Zie: 'Exxon 'topman' vindt klimaatdoelen najagen een onzinnige bezigheid'

** Waarschijnlijk zal e.e.a pas worden bereikt als de mensheid door bijvoorbeeld een enorme pandemie wordt getroffen, zo is het Coronavirus nu al verantwoordelijk voor een enorme vermindering van uitstoot, een vermindering zo groot dat politici zich de oren van de kop zouden moeten schamen dat er zo weinig is bereikt terwijl er al zoveel overleg is geweest op de vele klimaattoppen (waar die toppen zelf ook al een fikse aanjager zijn van de klimaatverandering...)... Politici die nog steeds oliemaatschappijen laten plaatsnemen aan de onderhandelingstafels en dat voor meer dan 90% van de tijd, terwijl milieuorganbisaties blij mogen zijn als ze 6% van de tijd mee mogen doen aan de onderhandelingen.....

*** Deze bosbranden moeten gevolgen hebben voor de rest van onze kleine aarde, als je ziet dat de 'rookwolk' van die bosbranden zo groot was als een fiks deel van Europa.....

Zie ook:
'Australië: film 'Dirty Power: Burnt Country' maakt gehakt van regeringsbeleid en media misinformatie' 

'Australië: steenkoollobby werkt samen met de regering nog veel meer bosbranden in de hand'

'Groot Barrièrerif voor 60% verbleekt'

'Brekend Coronanieuws: koningshuis vraagt om overheidssteun: Shell keert aanmerkelijk minder dividend uit op de aandelenportefeuille' 

'Shell scherpt klimaatdoelen aan, ofwel greenwashing op 'topniveau'' 

'Groot Barrièrerif voor 60% verbleekt' 

'Houtstook professioneel en voor huishoudens moet worden verboden' 

'Australië: steenkoollobby werkt samen met de regering nog veel meer bosbranden in de hand' 

'CDA wenst geen EU 'green deal' en 'klimaatambassadeur' de Boer weet niet waar hij over spreekt'   

'Frits Böttcher een 'klimaatsceptische wetenschapper' die zich liet betalen door o.a. Shell, KLM en AkzoNobel' 

'Siemens heeft lak aan de klimaatverandering en haar slachtoffers' 

'Australië slaat alarm over koraalriffen........ AUW!!!' en zie wat het rif betreft ook:
'Australische autoriteit geeft toestemming voor dumpen van 1 miljoen ton giftig havenslib in Groot Barrièrerif (Werelderfgoed)'

'De bosbranden in Australië zullen hun weerslag op de hele wereld hebben' 

'Schildpad animatievideo over plastic- en olievervuiling oceanen >> door makers: Wallace and Gromit >> Greenpeace Nederland laat het alweer afweten'

'10.000 dromedarissen worden in Australië afgeschoten vanwege droogte'

'Australische bosbranden: 500 miljoen dieren dood en een rookpluim die groter is dan Europa'

'Greenpeace stelt dat de klimaatverandering is te stoppen ha! ha! ha! ha!' (en zie de links in dat bericht over de klimaatverandering enz.)

'Australië staat in brand terwijl de regering milieuactivisten straft voor het zich uitspreken tegen de oorzaken van de klimaatverandering' 

'Scott Morrison (premier Australië) moest bezoek aan door bosbrand getroffen gebied afbreken en vertrok met de staart tussen de benen'
 
'Australië staat olieboringen toe in de Grote Australische Bocht, inclusief seismische ontploffingen' 

'Duitsland stelt CO2  belasting op € 25,-- in plaats van € 10,-- >> heibel in de deelstaten' (terwijl die € 25,-- per ton CO2 een veel te lage belasting is...)

'Remco de Boer ('klimaatambassadeur') wil de Nederlandse kolencentrales openhouden'

'Filipijnen geen orkaanseizoen, maar het jaarrond tropische cyclonen'

'BP stelt in milieuplan dat een olieramp op zee goed is voor de lokale economie..........'

'Australië geeft toestemming tot uitbaten enorm grote kolenmijn'

'Redt het Groot Barrièrerif, zet uw handtekening a.u.b.!'

'Het Groot Barrièrerif, dreigt te worden gesloopt voor een grote kolenhaven........'

'Australië heeft VN gedwongen een passage uit een klimaatrapportage te verwijderen...........'

'Leard Forest: grootste kolenmijn ooit dreigt gerealiseerd te worden in dit vele duizenden jaren oude Australisch bos......... '

'Australië exporteert dagelijks één miljoen ton steenkool, dit i.h.k.v. de klimaatverandering en de afgelopen klimaattop........' (daar wordt jaarlijks nog eens 10 miljoen ton aan toegevoegd....)

'Coca-Cola betaalt wetenschappers om haar producten te promoten en voor weerleggen kritiek......'

'Shell, ExxonMobil en andere oliemaatschappijen gaan 180 miljard dollar investeren in plasticproductie.........'

'Bas Heijne weet, geenszins 'onbehagelijk', niet wat te denken van de klimaatverandering....... OEI!!!'

'ExxonMobil vervolgd voor 'misleiding...' Nou zeg maar het op grote schaal bedonderen van de kluit!!'

'Shell was al in 1989 overtuigd van klimaatverandering.............'

'Exxon lobbyist (politicus) dagvaardt milieugroepen voor kennis bij Exxon over klimaatverandering.......' (ongelofelijk ook.....)

ING doet het goed volgens Ralph Hamers (opperhoofd ING)

Vanmorgen op BNR een gesprek met Ralph Hamers, de topgraaier van ING, over de nieuwste cijfers, die enigszins tegen schijnen te vallen, dit o.a. door de inspanningen om witwassen tegen te gaan, een zaak die ING jarenlang door de vingers zag en daarvoor een mega schikking trof met het OM........ Volgens Hamers heeft men om het ING witwasschandaal te tackelen 4.000 mensen aan het werk gezet, alsof de top voorheen niet wist dat deze praktijken plaatsvonden, lullig genoeg hield men er geen rekening mee dat het ooit zou uitkomen..... 

Ach dit is zeker niet het eerste misdadig handelen van banken en al even zeker niet het laatste, zie de aanleiding voor de bankencrisis, waar het volk middels de belastingen deze banken op poten moest houden met een paar honderd miljard euro....... 

Hamers liet o.a. weten dat ING het goed doet en je wilt natuurlijk meteen weten wat ING dan zo goed doet..... Wel, om een lang verhaal kort te maken en niet oneindig lang te rekken door op allerlei andere zaken te wijzen, zoals het mooie weer, hier het antwoord (houd je vast en doe je veiligheidsgordels om): ING betaalt haar klanten 0,1% rente op spaartegoeden........ ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! Tja er zijn banken die in het geheel geen rente meer betalen of zelfs negatieve rente in rekening brengen en je weet het: in het land van de blinden is een bankier met zelfs maar 1% zicht koning...... Uiteraard rekent ING een veel hogere rente als het bijvoorbeeld gaat om rood staan, of om een lening dan wel een hypotheek.......

Voor de vorm maakten en maken de banken wat ophef als Lagarde (en eerder haar voorganger Draghi) van de ECB (Europese Centrale Bank) de rente nog verder verlaagde/verlaagt, dit daar men de klanten met een spaarrekening wil laten geloven dat de banken geen belang hebben bij een lage rente...... Uiteraard hebben de banken daar wel belang bij, immers men hoeft bijna geen rente te betalen en kan vervolgens, zoals gezegd vergeleken met bijvoorbeeld die 0,1% van ING, een fikse rente vragen (en vergeleken bij 0,1% is 4 of 5%  een stevige rente......) 

Voorts verkopen veel banken ook nog eens aandelen, waar je tegelijk niet moet vergeten dat de rente bewust laag wordt gehouden voor de grootaandeelhouders, je weet wel van die spuugrijke figuren die gelukkig worden van massaontslagen en het bedrijf dat dit doet daarvoor belonen met een fikse koersstijging door de aankoop van veel aandelen (in dat bedrijf).........

Vergeten voor plaatsing te melden: het 'too big to fail' (te groot om failliet te laten gaan) worden van banken zou niet weer gebeuren, immers de Nederlandse banken waren voor een groot deel te groot vergeleken met ons BBP.... Eén en ander werd ons uit en te na beloofd nadat de bankencrisis zich ten volle had geopenbaard en ons belastinggeld werd gebruikt om de banken te redden, daar het anders nog veel meer geld zou kosten (o.a. een leugen van de minister van Financiën, destijds, PvdA oplichter Bos).... Intussen zijn zeker ING en ABN Amro gigantisch gegroeid in het buitenland en bijna weer op het niveau van voor 2008..... De zogenaamde kapitaalbuffer die de banken moeten aanhouden van de ECB is 3% en die buffer zou moeten voorkomen dat we banken moeten redden bij een volgende bankencrisis...... Echte deskundigen zeggen dat dit onmogelijk is met zo'n kleine kapitaalbuffer, 30% zou nog te laag zijn...... Zo worden we telkens weer opgelicht door de politiek en de banken!!!

Tot slot nog dit: nog steeds een grote schande dat je je bankrekening niet mag meenemen als je naar een andere bank gaat, dit heeft de peperdure lobby van de banken voor elkaar gekregen bij de politiek...... Des te belachelijker daar we het meer dan achterlijk lange IBAN rekeningnummer kregen, zogenaamd als het BSN nummer (voormalig sofinummer), een nummer dat je je leven lang zou houden, behalve dan als je een bank voor misdadig gedrag wil straffen en overstapt naar een andere bank........ Deze zaak is een internationaal strafrechtelijk onderzoek meer dan waard, waarbij de politici die zich hebben laten omkopen, alsook de bankiers zwaar gestraft zouden moeten worden!!!!

Voor meer berichten met Hamers, Lagarde, rente, de ECB, ING, schikkingen en/of IBAN, klik op het betreffende label, direct onder dit bericht.

Bank UniCredit ontslaat 8.000 mensen en geeft aandeelhouders een cadeau van 2 miljard euro

De Italiaanse bank UniCredit ontslaat 8.000 medewerkers door 500 van haar filialen te sluiten. Tegelijkertijd geeft dit onderdeel van de financiële maffia 2 miljard euro aan aandeelhouders door het opkopen van eigen aandelen..... Eén en ander werd bekendgemaakt door de topgraaier van UniCredit, Jean Pierre Mustier.

Volgens Mustier is dit nodig daar de omzet van de bank vanwege negatieve rentestanden onder druk staat, wel zou de bank volgens het bericht van DeBeurs.nl winst maken, echter dat zou vanwege de genoemde reden moeilijk zijn..... Tja, dan ontsla je als bank personeel, waardoor de koers van het aandeel omhooggaat, om dat nog verder te versterken stel je als bank dat je eigen aandelen gaat inkopen....... Ofwel de aandeelhouders zijn spekkoper en de medewerkers kunnen barsten.....

Tegelijkertijd toont dit ten overvloede aan wat een desastreus beleid de ECB (de centrale bank voor de EU) voert, eerst onder Draghi en nu onder Christine Lagarde die geen relevante opleiding heeft voor haar taak, ofwel de zoveelste politieke benoeming op een uiterst belangrijke functie voor de hele EU bevolking..... De rente verlagen is goed voor de aandeelhouders en een ramp voor de gewone mens, pensioenen worden afgewaardeerd, personeel wordt op straat gedonderd en kleine spaarders worden nog net niet gestraft, maar krijgen op z'n hoogst 0,01% rente, althans als die rente al niet op 0 staat, of zelfs negatief is..... 

Ondanks het voorgaande blijft men maar geloven dat de EU zaligmakend is, de EU een orgaan dat vooral ten dienste staat van het bedrijfsleven, de inhumane neoliberale politiek die in het grootste deel van de EU wordt gevolgd en natuurlijk in het belang van de welgestelde burgers, 'die zijn er tenslotte altijd het slechtst aan toe...'

Mijn excuus, bij plaatsing vergeten te vermelden dat het onderstaande artikel op DeBeurs.nl werd gepubliceerd.

Italiaanse bank UniCredit schrapt 8000 banen

Gepubliceerd op 3 dec 2019 om 09:23 | | Onderwerpen: Italië 

MILAAN (AFN/BLOOMBERG) - De Italiaanse bank UniCredit schrapt de komende vier jaar 8000 banen en keert investeerders 2 miljard euro uit door eigen aandelen in te kopen. Dat kondigde de topman Jean Pierre Mustier dinsdag aan bij de presentatie van een strategische plan voor de periode tot en met 2023.

De bank uit Milaan schrapt daarmee in totaal 9 procent van het personeelsbestand, onder meer door 500 filialen te sluiten. UniCredit heeft in tijden van negatieve rentestanden moeite om de omzet omhoog te krijgen. Mustier wil daarom geld vrijmaken voor aandeelhouders door kosten omlaag te brengen en efficiënter te werken.

De bezuinigingsoperatie zal naar verwachting 1 miljard euro aan besparingen opleveren. De kosten van 1,4 miljard euro zullen worden geboekt in 2019 en 2020.

Lagarde (top ECB): "Je kan beter een baan hebben dan spaargeld"

Lagarde heeft afgelopen vrijdag de baan van topgraaier Draghi als president van de Europese Centrale Bank (ECB) overgenomen, ook al heeft zij bepaald geen financieel economische opleiding gevolgd. Alle hoop van een aantal centrale banken in de EU op een ander beleid dan dat van Draghi werd vrijwel onmiddellijk de grond ingeboord. Vreemd overigens die verwachting, immers Lagarde is ook verantwoordelijk voor de gore spelletjes die het IMF sinds 2011 heeft gespeeld, in dat jaar werd ze directeur van deze inhumane neoliberale organisatie..... 

Overigens,  Lagarde is in feite een veroordeelde misdadiger, die haar straf van een jaar gevangenisstraf ontliep daar er anders een crisis in het IMF zou zijn ontstaan, dit nadat haar voorganger en verkrachter Strrauss-Kahn het veld moest ruimen..... Ongelofelijk daarom ook dat de ondemocratische EU Lagarde koos als topgraaier van de ECB.......

Lagarde nam haar functie bij de ECB op o.a. door Nederland en Duitsland te manen hun overschot te investeren, voorts begon Lagarde te zeuren over onderlinge 'solidariteit', ofwel steek ook je kont diep in de schulden. Wat betreft het 'beleid' van Draghi: Lagarde gaat gewoon door op de doodlopende weg die Draghi eerder heeft bewandeld: obligaties van landen opkopen en het verlagen van de rente tot nog verder onder de – 0,5%, die nu al ingevoerd wordt (zo ongeveer de laatste actie van Draghi), ofwel een rente die nog verder onder het 'nulpunt' zal dalen, anders gezegd: negatieve rente (waarmee geld lenen zelfs geld zou moeten opleveren, al zal dat 'natuurlijk niet' voor het gewone volk opgaan...)....

Dat daardoor een flink aantal mensen in de problemen komt interesseert autocraat Lagarde net zo min als haar voorganger Draghi, schijt aan de pensioenen die mensen hun werkende leven lang hebben opgebouwd, dokken en niet zeuren....... Ook de kleine spaarders kunnen wat Lagarde betreft doodvallen, ze durfde keihard te zeggen dat je beter een baan kan hebben dan geld op de bank..... Moet je nagaan: de misdadige dweil Lagarde gaat een inkomen verdienen van rond de 4 ton op jaarbasis is en dat is exclusief een gigantische onkostenvergoeding......

Taaie stof mensen, het hieronder opgenomen artikel van Tyler Durden, maar zeer de moeite van het lezen waard (het artikel werd eerder gepubliceerd op Zero Hedge). Daaronder een verduidelijking over QE ofwel Quantitative Easing, een artikel van Investopedia, QE of het waanzinnige beleid van Draghi om zoveel mogelijk obligaties van EU landen op te kopen (ook werden schulden van banken in Zuid-Europa opgekocht, waardoor de Grieken de regie in eigen land zijn kwijtgeraakt en nog steeds diep in  de ellende zitten...).... 

De ECB heeft overigens al aangekondigd, na de stop van één jaar, opnieuw bonussen ter waarde van 20 miljard euro op te willen kopen, ook al is het allesbehalve duidelijk of dit ook maar iets heeft opgeleverd voor de EU, behalve dan dat de drukpersen voor papiergeld overuren maakten en ons geld in feite steeds minder waard werd ook al merken we daar nu nog weinig van..... (dat gebeurt als de volgende crisis zich aandient en zoals je weet die komt eraan, de vraag is wanneer precies)

Lagarde: "We Should Be Happier To Have A Job Than To Have Savings"

by Tyler Durden

Mon, 11/04/2019 - 06:12

Any hopes that the replacement of Mario Draghi, who on Halloween left the ECB more polarized than ever, as the core European nations revolted against the Italian's profligately loose monetary policy in an unprecedented public demonstration of discord within the European Central Bank...

... with the ECB's new head, former IMF Director and convicted criminal, Christine Lagarde would result in some easing of tensions, were promptly crushed when Lagarde picked up where Draghi left off, calling on Germany and the Netherlands to use their budget surpluses to fund investments that would help stimulate the economy, in a sharp rebuke that will not win the former French finance minister any friends in fiscally conservative Germany.

In an appeal to Germany's sense of solidarity, and in hopes that Germany's memory of hyperinflation has faded enough, Lagarde said that there "isn’t enough solidarity" in the single currency area, adding: “We share a currency, but we don’t share much budgetary policy for now."

"Those that have the room for manoeuvre, those that have a budget surplus, that’s to say Germany, the Netherlands, why not use that budget surplus and invest in infrastructure? Why not invest in education? Why not invest in innovation, to allow for a better rebalancing?" asked Lagarde, blaming Germany and the Netherlands for living within their means, and demanding they should no longer do so, just because most other Europeans decided to pull a page out of the American playbook, and live exorbitantly outside of their means.

Lagarde's direct attempt at shaming Europe's fiscal conservatives was nothing short of shocking: normally ECB officials avoid naming individual countries in public statements, because their mandate is to act in the interests of the eurozone as a whole. But when Lagarde made her speech she had not yet officially taken over at the Frankfurt-based institution — she succeeds Mario Draghi on Friday.

We somehow doubt this "explanation" will fly with the German population, which sees itself as funding peripheral Europe's profligate ways for the past decade, even as it benefited from the weak euro to supercharge the German export machine.

And just to guarantee she is as resented by Germany as was Mario Draghi, she said that the German and Dutch governments, which last year had budget surpluses of 2% and 1.5% respectively, "have not really made the necessary efforts," she added, referring to establishment's increasing desperation to force anyone with an even remotely normal balance sheet to sink to the same level as their insolvent peers.

As for the punchline, Lagarde defended the negative interest rates introduced by her predecessor Draghi, arguing that people should be happier to have a job than a higher savings rate. This, as a reminder, comes at a time when virtually everyone who is not named "Draghi" or "Lagarde" thinks that negative rates are catastrophic, and assure doom for the Eurozone.

When asked about the impact of negative rates on savers, Ms Lagarde said on Thursday that they should think about how much worse the situation would be if the ECB had not cut rates as much as it had.

“Would we not be in a situation today with much higher unemployment and a far lower growth rate, and isn’t it true that ultimately we have done the right thing to act in favor of jobs and of growth rather than the protection of savers?” she asked.

The unemployment rate in the 19-country eurozone has fallen from 12 per cent in 2013 to 8.2 per cent last year. GDP growth in the single currency zone was 1.8 per cent last year and the ECB expects it to slow to 1.1 per cent this year.

Finally, for those curious if the authorities will stop at anything to destroy the currency and send rates to even more negative levels if it means kicking the can on a global, populist uprising, by just a few months, weeks or days, here is the answer: "We should be happier to have a job than to have our savings protected," said Lagarde.

"I think that it is in this spirit that monetary policy has been decided by my predecessors and I think they made quite a beneficial choice."

Let's check back on that statement in a year, shall we?

Of course, there is no magic solution here: all the ECB has done is kick the can, and ensure that the next crisis will be even worse than if some semblance of a price-clearing reality had been allowed under Draghi's 8 years. Instead, the ECB's balance sheet exploded to €4.7 trillion euros, as the world's largest central bank-cum-hedge fund bought every bond in sight in hopes of keeping asset prices artificially elevated.

In October, the ECB, less than a year after it ended QE* in a failed attempt to "renormalize" monetary policy, announced it would cut rates to a record -0.5% and unveiled open-ended plans to start buying €20bn of bonds starting in November.

Needless to say, the comments by the former French finance minister confirm market expectations that she is likely to pursue similar monetary policy strategy to Draghi who flooded the financial system with cheap money to fight slowing growth and inflation while calling on governments to do more through fiscal policy to take the burden off the central bank.

In the end, the consequences of Draghi's monetary policy, as we explained before, will be catastrophic, but the former Goldman partner was wise enough to get off the European Titanic before it hit the iceberg. It will now be Lagarde's task to save as many people as possible once the ship starts sinking, and judging by her remarks, she is perfectly fine of not only going down with the ship, but also being blamed for the collision.

Tags: Business Finance
===============================

* Hieronder de uitleg over QE of: Quantitative Easing, geschreven door Jim Chappelow en gepubliceerd op Investopedia (zie ook het eerste staatje in het artikel van Durden):

Quantitative Easing (QE)

REVIEWED BY JIM CHAPPELOW Updated Sep 6, 2019

What Is Quantitative Easing? (QE)

Quantitative easing is an unconventional monetary policy in which a central bank purchases government securities or other securities from the market in order to increase the money supply and encourage lending and investment. When short-term interest rates are at or approaching zero, normal open market operations, which target interest rates, are no longer effective, so instead a central bank can target specified amounts of assets to purchase. Quantitative easing increases the money supply by purchasing assets with newly created bank reserves in order to provide banks with more liquidity.

KEY TAKEAWAYS

• Quantitative easing (QE) is the name for a strategy that a central bank can use to increase the domestic money supply.
• QE is usually used when interest rates are already near 0 percent and can be focused on the purchase of government bonds from banks.
• QE programs were widely used following the 2008 financial crisis, although some central banks, like the Bank of Japan, had been using QE for several years prior to the financial crisis.

Understanding Quantitative Easing

To execute quantitative easing, central banks increase the supply of money by buying government bonds and other securities. Increasing the supply of money is similar to increasing supply of any other asset—it lowers the cost of money. A lower cost of money means interest rates are lower and banks can lend with easier terms. This strategy is used when interest rates approach zero, at which point central banks have fewer tools to influence economic growth.

If quantitative easing itself loses effectiveness, fiscal policy (government spending) may be used to further expand the money supply. In effect, quantitative easing can even blur the line between monetary and fiscal policy, if the assets purchased consist of long term government bonds that are being issued to finance counter-cyclical deficit spending.

The Drawbacks of Quantitative Easing

If central banks increase the money supply, it can cause inflation. In a worst-case scenario, the central bank may cause inflation through QE without economic growth, causing a period of so-called stagflation. Although most central banks are created by their countries' government and are involved in some regulatory oversight, central banks can't force the banks to increase lending or force borrowers to seek loans and invest. If the increased money supply does not work its way through the banks and into the economy, QE may not be effective except as a tool to facilitate deficit spending (i.e. fiscal policy).

Another potentially negative consequence is that quantitative easing can devalue the domestic currency. For manufacturers, this may help stimulate growth because exported goods would be cheaper in the global market. However, a falling currency value makes imports more expensive, which can increase the cost of production and consumer price levels.

Is Quantitative Easing Effective?

During the QE programs conducted by the U.S. Federal Reserve starting in 2008, the Fed increased the money supply by $4 trillion. This means that the asset side of the Fed's balance sheet grew significantly as it purchased bonds, mortgages, and other assets. The Fed's liabilities, primarily reserves at U.S. banks, grew by the same amount. The goal was that the banks would lend and invest those reserves to stimulate growth.

However, as you can see in the following chart, banks held onto much of that money as excess reserves. At its peak, U.S. banks held $2.7 trillion in excess reserves, which was an unexpected outcome for the Fed's QE program.

(voor de staat die hier hoort te staan, zie het origineel)

Most economists believe that the Fed's QE program helped rescue the U.S. (and world) economy following the 2008 financial crisis. However, the magnitude of its role in the subsequent recovery is more debated and impossible to quantify. Other central banks have attempted to deploy QE to fight recession and deflation with similarly cloudy results.

Following the Asian Financial Crisis of 1997, Japan fell into an economic recession. Beginning in 2000, the Bank of Japan (BoJ) began an aggressive QE program to curb deflation and to stimulate the economy. The Bank of Japan moved from buying Japanese government bonds to buying private debt and stocks. The QE campaign failed to meet its goals. Ironically, the BoJ governors had concluded that "QE was not effective" just months before launching their program in 2000. Between 1995 and 2007, Japanese GDP fell from $5.45 trillion to $4.52 trillion in nominal terms, despite the BoJ's efforts.

The Swiss National Bank (SNB) also employed a QE strategy following the 2008 financial crisis. Eventually, the SNB owned assets nearly equal to annual economic output for the entire country, which made the SNB's version of QE the largest in the world as a ratio to GDP. Although economic growth has been positive during the subsequent recovery, how much the SNB's QE program contributed to that recovery is uncertain. For example, although it was the largest QE program in the world as a ratio to GDP and interest rates were pushed below 0%, the SNB was still unable to achieve its inflation targets.

In August 2016, the Bank of England (BoE) announced that it would launch an additional QE program to help alleviate concerns over "Brexit." The plan was for the BoE to buy 60 billion pounds of government bonds and 10 billion pounds in corporate debt. If successful, the plan should have kept interest rates from rising in the U.K. and stimulated business investment and employment.

From August 2016 through June 2018, the Office for National Statistics in the U.K. reported that gross fixed capital formation (a measure of business investment) was growing at an average quarterly rate of 0.4 percent, which was lower than the average from 2009 through 2018. The challenge for economists is to detect whether growth would have been worse without quantitative easing.