Twee vliegen in één klap, daar het bewind Assad, zeer tegen de zin van de VS, goede banden onderhield en onderhoudt met Rusland........ In de besprekingen die de VS in 2006 startte met landen als Groot-Brittannië, Turkije, Saoedi-Arabië en een paar andere arabische landen, zette men in op een opstand in Syrië, die zou moeten uitmonden in een staatsgreep tegen Assad en de opdeling van Syrië.....
Vanaf 2011 heeft de VS jaarlijks 1 miljard dollar aan wapens en training in de zogenaamde oppositie gestoken....... Zogenaamde oppositie, daar het overgrote deel van de 'gematigde rebellen', uiterst gewelddadige buitenlandse terroristen zijn zoals die van Al Qaida en IS....... De VS liet na de val van Khadaffi in Libië (ook al via een door de VS georganiseerde opstand en illegale oorlog) een groot aantal terroristen transporteren naar Irak, om van daaruit Syrië in te trekken en daar het Assad bewind omver te werpen.......
De media in de VS stellen echter keer op keer, dat de VS de beste bedoelingen heeft en in een oorlog wordt gelokt, i.p.v. het vervolmaken van een jarenlange uitgedachte strategie om bijvoorbeeld in het Midden-Oosten (maar ook in Oekraïne) de lakens te kunnen uitdelen. Elk land waar een regime aan de macht is, dat niet klakkeloos knielt voor de VS, wordt door de VS als een gevaar voor het eigen voortbestaan afgeschilderd, zowel door de politiek als door de reguliere massamedia.......
Telkens weer wordt onomwonden gesteld dat de VS wordt aangevallen en zich derhalve dient te verdedigen....... Vanaf WOII tot het jaar 2000 heeft de VS meer dan 20 miljoen mensen vermoord in conflicten die door de VS zelf werden gecreëerd..... Sinds het begin van deze eeuw heeft diezelfde VS al 2 miljoen moorden op het geweten, alleen in Irak al meer dan 1,5 miljoen, middels de in 2003 illegaal begonnen oorlog tegen dat land (één van de grootste oorlogsmisdaden en daarmee terreuruitoefeningen die men kan bedenken......)........
Uiteraard moeten Rusland en Iran het ook ontgelden in de reguliere VS media, als zouden zij i.p.v. de VS illegale oorlogen beginnen en opstanden op poten zetten waar het maar uitkomt.........
Mensen het ligt er allemaal zo dik bovenop, dat je niet snapt dat de reguliere media en 'intellectuele opiniemakers' in de rest van het westen, zich zo laten gebruiken door de grootste terreurentiteit op aarde, de VS........ Zonder amper enige kritiek loopt men achter de VS aan, de enige uitzondering is Trump, die sinds zijn aantreden als joker wordt neergezet. Lullig genoeg vinden deze media en intellectuelen verder zo ongeveer alles wat Trump en zijn leger flikken over de wereld, boven elke kritiek verheven.......
Hier een artikel van Adam Johnson, die haarfijn met feiten uitlegt hoe e.e.a. in elkaar steekt. Het artikel werd eerder geplaatst op Fair.org en overgenomen door de redactie van Anti-Media:
Syria Is Just the Latest Example of the US Gov’t Pretending to Be Dragged Into War
June
24, 2017 at 6:48 pm
Written
by Anti-Media
News Desk
(FAIR) — A
recent headline in The
Atlantic (6/9/17)
earnestly pondered if the US was “Getting Sucked Into More War in
Syria.” “Even as Washington potentially stumbles into war…”
was how the article’s discussion began.
One
of the most common tropes in US media is that the US military always
goes to war reluctantly—and, if there are negative consequences,
like civilian deaths, it’s simply a matter of bumbling around
without much plan or purpose.
This
framing serves to flatter two sensibilities: one right and one
vaguely left. It satisfies the right-wing nationalist idea that
America only goes to war because it’s compelled to by forces
outside of its own control; the reluctant warrior, the gentle giant
who will only attack when provoked to do so. But it also plays to a
nominally liberal, hipster notion that the US military is actually
incompetent and boobish, and is generally bad at war-making.
This
is expressed most clearly in the idea that the US is “drawn into”
war despite its otherwise unwarlike intentions. “Will US Be Drawn
Further Into Syrian Civil War?” asked Fox
News (4/7/17).
“How America Could Stumble Into War With Iran,” disclosed The
Atlantic (2/9/17),
“What It Would Take to Pull the US Into a War in Asia,”
speculated Quartz (4/29/17).
“Trump could easily get us sucked into Afghanistan
again,” Slate predicted
(5/11/17).
The US is “stumbling into a wider war” in Syria, the New
York Times editorial
board (5/2/15)
warned. “A Flexing Contest in Syria May Trap the US in an Endless
Conflict,” Vice
News (6/19/17)
added.
“Sliding,”
“stumbling,”
”sucked
into,”
“dragged
into,”
”drawn
into”:
The US is always reluctantly—and without
a plan—falling
backward into bombing and occupying. The US didn’t enter the
conflict in Syria in September 2014 deliberately; it was forced into
it by outside actors. The US didn’t arm and fund anti-Assad rebels
for four years to the tune
of $1 billion a year as
part of a broader strategy for the region; it did so as a result of
some unknown geopolitical dark matter.
Syria
especially evokes the media’s “reluctantly sucked into war”
narrative. Four
times in
the past month, the Trump administration has attacked pro-regime
forces in Syria, and in all four instances they’ve claimed
“self-defense.” All four times, media accepted this justification
without question (e.g., Reuters, 6/19/17),
despite not a single instance of “self-defense” attacks occurring
under two-and-a-half years of the Obama administration fighting in
Syria. (The one time Obama directly attacked Syrian government
forces, the US claimed
it was an accident.)
Why
the sudden uptick in “self-defense”? Could it be because, as with
the bombing
of ISIS (and nearby civilians),
Trump has given a green light to his generals to adopt an itchy
trigger finger? Could it be Trump and Secretary of Defense James
Mattis, who has a decades-long
grudge against Iran, want to
blow up Iranian drones and kill Iranian troops? No such questions are
entertained, much less interrogated. The US’s entirely defensive
posture in Syria is presented as fact and serves as the premise for
discussion.
When
US empire isn’t reluctant, it’s benevolent. “Initially
motivated by humanitarian impulse,” Foreign
Policy‘s
Emile Simpson (6/21/17)
insisted, “the United States and its Western allies achieved
regime change in Libya and attempted it in Syria, by backing rebels
in each case.”
“At
least in recent decades, American presidents who took military action
have been driven by the desire to promote freedom and democracy,”
the New
York Times editorial
board (2/7/17)
swooned.
“Every
American president since at least the 1970s,” Washington
Post’s
Philip Rucker (5/2/17)
declared, “has used his office to champion human rights and
democratic values around the world.” Interpreting US policymakers’
motives is permitted, so long as the conclusion is never critical.
In
contrast, foreign policy actions by Russia are painted in diabolical
and near-omnipotent terms. “Is Putin’s Master Plan Only
Beginning?” worried Vanity
Fair (12/28/16).
“Putin’s Aim Is to Make This the Russian Century,”
insists Time magazine
(10/1/16).
Russia
isn’t “drawn into” Crimea; it has a secret “Crimea takeover
plot” (BBC, 3/9/15).
Putin doesn’t “stumble into” Syria; he has a “Long-Term
Strategy” there (Foreign
Affairs, 3/15/16).
Military adventurism by other countries is part of a well-planned
agenda, while US intervention is at best reluctant, and at worst
bumfuzzled—Barney Fife with 8,000 Abrams tanks and 19 aircraft
carriers.
Even
liberals talk about war in this agency-free manner. Jon Stewart was
fond of saying, for example, that the Iraq war was a
“mistake”—implying
a degree of “aw shucks” mucking up, rather than a years-long
plan by
ideologues in the government to assert US hegemony in the Middle
East.
War,
of course, isn’t a “mistake.” Nor, unless your country is
invaded, is it carried out against one’s will. The act of
marshalling tens of thousands of troops, scores of ships, hundreds of
aircraft, and coordinating the mechanisms of soft and covert power by
State and CIA officials, are deliberate acts by conscious, very
powerful actors.
Media
shouldn’t make broad, conspiratorial assumptions as to what the
bigger designs are. But neither are they under any obligation to buy
into this mythology that US foreign policy is an improvised peace
mission carried out by good-hearted bureaucrats, who only engage in
war because they’re “sucked into” doing so.
