Alsof we
terug zijn in de 50er jaren van de vorige eeuw en homofilie werd
veroordeeld, zo hebben transgender-Britten te maken met demonisering
door de media, rechtse groepen, Britse vips als J.K. Rowling
(miljardair door het schrijven van kinderboek Harry Potter) en zelfs
de 'normale' politiek..... Wellicht denk je als je dit leest dat dit nieuw is,
echter e.e.a. is al jaren aan de gang.....
Hoe
vreemd dan dat je Nederlandse correspondenten in Groot-Brittannië
(GB) nooit hoort over deze demonisering, hetzelfde geldt voor de
nationale radio nieuwszenders van Engeland, Schotland en zelfs BBC
World Service radio heb ik hier nooit over gehoord..... Des te
vreemder dat die zenders wel aandacht besteden aan de vervolging van
homo's in diverse buitenlanden. Neem ook de ophef die ontstond in
diverse (ontwikkelings-) landen toen de anglicaanse kerk homo's
toestond om het ambt van 'dominee' uit te oefenen en waarvoor kerkgenootschappen in die landen zich zelfs hebben afgescheiden van de Britse anglicaanse kerk.... De Britse media veroordeelden
bijna zonder uitzondering deze homofobie..... Overigens is ook de rk kerk verantwoordelijk voor vervolging van LGBT mensen, ondanks dat de paus in schaapskleren Franciscus zegt dat o.a. homo's niet vervolgd mogen worden wordt dit aan de lopende band als noodzaak gepredikt, vooral vanaf de kansels in arme landen......
In het
volgende artikel van Doorbraak, dat werd geschreven door Katherine
O’Donnell voor Yahoo News, vertaald door Petra de Jong, uitgebreid
aandacht voor deze demonisering van lhbtq-mensen*.
Onthoudt dat dit soort demonisering zo maar kan overslaan naar ons
land, waar al genoeg rechtse krachten met afschuw spreken over
lhbtq-mensen en hun strijd om voor vol te worden aangezien.....
Transgender
Britten worstelen met een transfobe tijdsgeest: “Ik voel me nergens
veilig”
Geplaatst
op 5
januari 2021
Bijna iedere trans persoon
die ik ken zegt hetzelfde: “Ik trek het niet meer om nieuws te
lezen of kijken” … “Ik heb medicatie nodig om überhaupt te
functioneren” … “Ik voel me nergens veilig” … “Ik ben
bang elke keer dat ik mijn huis uit ga” … “Ik denk aan
verhuizen” … “We gaan in het buitenland wonen”. De meningen
lopen uiteen als het gaat om het precieze moment waarop de wereld
begon te slingeren en de levens van trans mensen in het VK sneller en
sneller richting een afgrond van ondraaglijke
dagelijkse lawines van leugens, haat, discriminatie en geweld
gleden, maar dat is wel waar we nu aan het eind van 2020 beland zijn.
Rond de tijd dat Trump
en Brexit
hun opwachting maakten in onze nachtmerries brak er een cultuuroorlog
uit over de mensenrechten van trans
mensen, een oorlog die trans mensen niet wilden en waar de
machten die tegen hen te hoop liepen niet enkel uit de gebruikelijke
legioenen van religieus-rechts, extreem-rechts en
ultra-conservatieven bestond, maar ook uit ministers van de Britse
staat en een verbazingwekkend transfobe mainstream media.
[Uitspraak
Brits Hooggerechtshof over puberteitsremmers stinkt naar anti-trans
wreedheid.]
Sinds 2015 is het Verenigd
Koninkrijk afgegleden van land met het progressiefste lhbtq-klimaat
van Europa dat de hoogste plek bezette op de jaarlijkse
Regenbooglijst van 49
landen van International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex
Association Europe’s (ILGA) naar de tiende plek, en de daling zet
door.
Het gedeelte
van het rapport over het VK benoemt de scherpe stijging in
haatmisdrijven en aanwijzingen voor afnemende maatschappelijke
acceptatie van de bevordering van lhbtq-gelijkwaardigheid als
factoren in de daling – een deprimerende trend in het licht van de
overwinningen die eraan vooraf gingen, zoals het gelijktrekken van de
leeftijd waarop iemand kan toestemmen in seksuele activiteit en
gelijkwaardige huwelijksrechten.
Nu is er een anti-trans blitzkrieg
gaande, en de bommen blijven maar vallen. Een week geleden ontnamen
rechters van het Hooggerechtshof de familie van trans kinderen het
recht op toegang tot levensreddende puberteitsremmers.
De uitspraak, die breed is
veroordeeld wegens medische onwetendheid en wreedheid, hangt op de
wilsbekwaamheid van kinderen om de materie te begrijpen en om
weloverwogen toestemming te geven. De uitspraak heeft enorme gevolgen
die verder strekken dan trans levens en die de deur openen naar het
terugdringen van de rechten van vrouwen en kinderen op lichamelijke
autonomie als het gaat om geboortebeperking en abortus.
Wat de wereld misschien niet heeft
meegekregen, is de vrolijkheid waarmee deze uitspraak werd gevierd
door anti-trans kruisvaarders, extreem-rechtsen en krantencolumnisten
en -redacties. Katy
Montgomerie, een trans vrouw die op Twitter en Facebook de
anti-trans ‘genderkritische’ legioenen monitort en geduldig met
ze in gesprek gaat in de hoop misinformatie te bestrijden, vertelde
me dat niet één van haar correspondenten ook maar enige zorg of
compassie had uitgedrukt voor de trans kinderen en hun families wiens
leven nu ten gronde gericht zijn.
“Niemand zei ‘Ik realiseer me
dat dit erg moeilijk is voor deze gezinnen, maar ik denk dat dit het
beste is om te doen’. Niet één.”, vertelde ze aan The Daily
Beast. Montgomerie zegt dat ze zichzelf heeft aangeleerd om de
stortvloed aan scheldpartijen, die ze aantrekt als transvrouw die
zich weert, niet persoonlijk op te vatten. Ze geeft aan dat ze bereid
is om de argumenten van ‘genderkritische’ mensen aan te horen en
er te goeder trouw op in te gaan. “Ik doe dit omdat ik denk dat de
situatie wanhopig is”, zei ze. “Ik kan stoppen met Twitter en
gewoon een gelukkig leven leiden. Maar als ik niet zou hebben
opgelet, zou ik denken: ‘waarom heb ik niks gedaan?’”.
Trans mensen vinden dat hun
lichamelijke integriteit en mensenrechten helemaal niet voor debat
vatbaar zijn wanneer het belangrijkste argument van de tegenpartij
erop neerkomt dat trans levens niet echt zijn en daarom helemaal niet
zouden moeten bestaan.
Dit conflict woedt al jaren op
Twitter en Facebook, op de radio en tv en op de pagina’s van Britse
kranten, en het was onvermijdelijk dat het ook echte levens zou
binnendringen, met echt geweld, onderdrukking, discriminatie en breed
levende gevoelens van psychische beklemming in een trans gemeenschap
die altijd al geconfronteerd is geweest met systematische
ongelijkwaardigheid.
De strijd voor trans
gelijkwaardigheid in het VK voert terug tot het midden van de vorige
eeuw, maar de belangrijkste mijlpaal was het aannemen van de Gender
Recoginition Act 2004 (GRA), die het recht van trans mensen
vastlegde om juridisch te worden erkend in hun geleefde gender in
alle genderspecifieke administratieve processen (staatspensioenen als
voornaamste) en om hun geboorteaktes aan te passen.
Hoewel de GRA een doorbraak was,
had de wet gebreken, niet in de laatste plaats dat die iets wat een
simpele administratieve handeling zou moeten zijn, medicaliseerde.
Aanvragers moeten door een ingewikkeld, vernederend en duur proces
heen dat brieven van artsen vereist, en de goedkeuring van een panel
vreemden die beoordelen of de aanvrager door genoeg hoepels is
gesprongen om een Gender Recognition Certificate te krijgen. Een
staatsevaluatie van de GRA in 2018 kwam met de aanbeveling om de wet
te moderniseren, waaronder het vervangen van het huidige proces door
een eenvoudigere maar evenzeer geldige Statutory Declaration.
Dit werd aangegrepen door
anti-trans activisten die dit zagen als een nieuwe manier om tot een
wc-verbod te komen. Ze beweerden dat aanranders zo’n verklaring
zouden gebruiken om zich toegang te verschaffen tot damestoiletten,
vrouwenopvangen en andere sekse-gesegregeerde ruimtes om vrouwen aan
te vallen.
Dit was nonsens, natuurlijk, zoals
vrouwenopvangen vrijwel meteen aangaven. Maar er stak een veel
duisterder bedoeling achter, namelijk om een oud stereotype weer tot
leven te wekken – trans vrouwen als seksuele roofdieren. Voor de
transfobe media was dit smullen, en onder druk van de pers en
vervolgens door Johnson’s extreem-rechtse regeringsovername, werd
de update van de wet uitgesteld en vervolgens onschadelijk
gemaakt. Trans gelijkwaardigheid werd in z’n achteruit gezet.
Tristan Gray, een Scottish
Green-activist en bondgenoot van de trans gemeenschap, vertelde me:
“Ik snap iedere trans persoon die nu op zoek is naar een manier om
het VK te verlaten. Het is hetzelfde in alle gemarginaliseerde
gemeenschappen. Jarenlang leven met een gevoel van constant onder
druk staan, niet weten wie er veilig is en wie niet, het moet zo’n
volkomen uitputtende realiteit zijn, dat vreet aan je geestelijke
gezondheid.”
“Ik probeer een balans te zoeken
tussen niet voor of over trans mensen praten maar toch zoveel
mogelijk van de last op me nemen. Ik weet dat ik geluk heb dat er
rondom mij niets is dat mij rechtstreeks bedreigt en daarom voel ik
de noodzaak om de last van het doelwit-zijn waar mogelijk over te
nemen.”
Cijfers van de Britse overheid
laten ontegenzeggelijk een enorme
stijging in haat en geweld tegen trans mensen zien, maar deze
cijfers vertellen ons alleen maar dat waar officieel melding van is
gedaan. Uit een recente enquête
onder trans mensen door Galop, een organisatie die campagne voert
om geweld tegen lhbtq-mensen te voorkomen, gepubliceerd in november
2020, blijkt dat een onthutsende vier op de vijf trans mensen in de
afgelopen twaalf maanden een haatmisdrijf heeft meegemaakt – alleen
doen de meeste mensen geen aangifte omdat ze weinig vertrouwen hebben
dat de politie helpt.
Zeven van de tien trans mensen
geven aan dat het gewoon leven van hun dagelijkse leven een bron van
aanzienlijke angstigheid is geworden en de helft is bang om hun huis
te verlaten, wat niet zo verrassend is als je weet dat een kwart
aangeeft te zijn bedreigd of fysiek te zijn aangevallen. Wat je
referentiekader ook is, dat soort percentages zijn in geen enkele
maatschappij aanvaardbaar, maar in deze tijd van islamofobie,
antisemitisme en Black Lives Matter moet dit voor andere
gemarginaliseerde en gedemoniseerde groepen pijnlijk bekend klinken.
Het is duidelijk dat het VK een
transfobie-probleem heeft, maar dat geldt ook voor veel andere
landen. Zwart, Hispanic of Latinx en trans zijn in de VS betekent dat
je leeft op het gevaarlijke kruispunt van racisme, seksisme,
homofobie en transfobie en dat dit je je leven kan kosten – zoals
de families van de 39 trans mensen die in 2020 zijn vermoord je
kunnen vertellen.
Na jaren van door religieus-rechts
bekostigde rechtszaken over wc-verboden en na Trumps door haat
ingegeven zinloze verbod op trans mensen in het leger en pogingen om
trans gezondheidszorg onmogelijk te maken, weten Amerikanen waar het
geld en de ideologie hierachter vandaan komen.
De aanstaande Biden-regering is
altijd duidelijk geweest over de steun voor trans mensen en hun
rechten; politieke transhaat behoort uitsluitend tot het
cultuuroorlogarsenaal van rechts. In Europa zijn het Polen en
Hongarije die autoritaire en reactionaire overheden hebben die trans
mensen als een wig gebruiken om bredere lhbtq- en vrouwenrechten
terug te dringen.
Tot zover allemaal vrij voor de
hand liggend, maar in het VK is de meest luidruchtige, spraakmakende
en invloedrijke anti-trans-groep er niet eentje van goed gefinancierd
religieus-rechts of de aanhangers van Nigel Farage maar een falanx
van rijke, witte, middenklasse cisgender vrouwen (met miljardair
J.K. Rowling als koningin) die op de één of andere manier tot
de conclusie zijn gekomen dat trans levens hun eigen levens bedreigen
of tot minder maken.
Deze angsten en de hoekstenen van
de beweging in de vorm van claims dat trans vrouwen mannelijke
verkrachters zijn en dat lesbische kinderen ‘getransd’ worden
door homofobe ouders en de farmaceutische industrie, zijn precies
even belachelijk als ze lijken zoals ik ze nu hier opschrijf.
Maar zoals we al leerden van
Holocaust-ontkenners, Trump, Q-Anon en antivaxxers – waarom zou je
tevreden zijn met feiten als je simpelweg kunt geloven? Het enige
verschil tussen andere landen en het VK is dat wanneer deze groep de
manager wil spreken, bijna het voltallige journaille luistert en
aantekeningen maakt.
Om te begrijpen waarom transfobie
zo snel zo diep is doorgedrongen in het Britse leven is het nodig om
de crisis in de Britse media te begrijpen. Het gaat hier om een
relatief klein land en het eigendom van de media is verdeeld tussen
enerzijds een handvol rechtse miljardairs, die persregulering net zo
enthousiast ontwijken als belastingen, en anderzijds de BBC, een
onder vuur liggende staatsomroep die verlamd is door een redactioneel
‘beide kanten’-beleid dat de stemmen van populisten, leugenaars
en kwakzalvers versterkt in plaats van hen het vuur na aan de schenen
te leggen.
Objectieve, eerlijke journalistiek
namens de maatschappij is ondermijnd en in plaats daarvan worden
kijkers getrakteerd op enerzijds een aanwakkering van hun
vooroordelen en een dosis manipulatie ten behoeve van de politieke
belangen van miljardairs en anderzijds het valse idee dat alles een
eerlijk debat is tussen partijen van gelijke oprechtheid en goede
wil. Zoals de rest van de wereld al was opgevallen, is het dat soort
waanzin dat ons de kwakzalvers van Brexit heeft geschonken.
En ziedaar, onder begeleiding van
de fanfare komen de strijdgodinnen der transfobie eraan, met hun
zucht naar rechtvaardiging in de vorm van het presenteren van hun
overtuigingen als feiten. Het is daarom dat J.K. Rowling, een vrouw
van wie het leven voor zover ik kan nagaan nog nooit op welke wijze
dan ook is beïnvloed door het bestaan van trans mensen, een essay
van 3.000 woorden vol met anti-trans bladiebla en pseudowetenschap
kan schrijven dat vervolgens serieus wordt genomen door de Britse
pers in plaats van dat ze de stad uit gelachen wordt.
Haar essay, dat in juni 2020 op
haar website verscheen, was een opgewarmde prak van dezelfde
‘genderkritische’
stokpaardjes die trans vrouwen neerzetten als mannelijke
roofdieren, trans mannen als verwarde lesbische vrouwen en trans
kinderen als te jong om te weten wie ze zijn.
Net als bij eerdere
anti-trans uitspraken van Rowling, volgde er een publieke en
overweldigende terugslag
vanuit de hele wereld. Emma Watson, Daniel Radcliffe, Rupert Grint,
Katie Leung en Eddie Redmayne behoorden tot de leden van de cast van
de Harry Potter-films die de zienswijze van Rownling sterk
veroordeelden.
Stephen
King en Margaret
Atwood waren de prominentste collega-auteurs die zich uitspraken
tegen Rowling en voor trans mensen. Hoog aangeschreven feministisch
academisch schrijver Judith Butler wees
Rowlings argumenten af en zei: “Het feit dat zulke fantasieën
moeten doorgaan voor publiek debat is op zichzelf al reden tot zorg”.
Vorige maand vertrok Suzanne Moore,
heldin van de genderkritische club, als
columnist bij The Guardian. Ze claimde dat haar de mond was
gesnoerd vanwege haar anti-trans standpunten (die de krant keer op
keer op keer publiceerde). De laatste druppel? Kennelijk het feit dat
een jaar geleden meer dan 300 van haar collega’s een brief aan de
redactie ondertekenden waarin ze de krant vroegen om vriendelijker te
zijn tegen trans medewerkers.
De laatste keer dat ik het opzocht,
was deze columnist de ster van tenminste zeven haar goed gezinde
stukken en tv- en radio-interviews – vooral in rechtse media –
die gingen over haar
waarom-ik-vertrek-essay waarin ze klaagde dat haar zogenaamd de
mond werd gesnoerd. Afgelopen zondag opende diezelfde krant waar ze
was weggelopen met een redactioneel commentaar waarin werd gesteld
dat de rechters het zonder enige twijfel bij het juiste eind hadden
toen ze levensreddende medicatie ontzegden aan trans tieners. Het zou
grappig zijn als het niet zo tragisch was.
Moore en anderen zoals zij spreken
er onophoudelijk over dat hen het zwijgen wordt opgelegd en dat doen
ze vanaf enorme podia. Hun klacht is zowel belachelijk als een
oefening in gaslighting omdat het in het VK de trans mensen en hun
bondgenoten zijn die zulke podia niet hebben. En als trans mensen de
ruimte die ze wel hebben gebruiken om bezwaar te maken tegen de
bagger die over hen wordt geschreven dan worden ze er onmiddellijk
van beschuldigd dat zíj de pestkoppen zijn – door de echte
pestkoppen die nu doen alsof zij het slachtoffer zijn.
Trans mensen en hun bondgenoten
zijn niet de enige slachtoffers. Net als bij complotdenkers, betalen
degenen die zich wijden aan transhaat een hoge prijs. J.K. Rowling
heeft haar eigen nalatenschap vergiftigd, en een paar weken geleden
liet John
Cleese zien dat hij irrelevant is voor iedereen onder de veertig
door zelf ook even een smerige uithaal naar trans levens te doen.
Academici en publieke denkers
hebben hun reputaties op het kampvuur gegooid. Aidan
Comerford is een Ierse schrijver die zich herhaaldelijk
publiekelijk heeft uitgesproken voor trans mensen. Comerford vertelt
me dat hij privé gecontacteerd is door een aantal voormalig
‘genderkritische’ mensen die het sekte-achtige denken binnen de
beweging beschrijven, waarin het publiek belachelijk maken van trans
mensen wordt beloond doordat je wordt overladen met liefde, terwijl
iedereen die twijfel uit wordt bedolven onder haat.
Hij zegt dat hij inmiddels de tel
kwijt is als het gaat om het aantal genderkritische mensen dat klaagt
over het kwijtraken
van vriendschappen en familiebanden door hun anti-trans dogma.
“Ik ontmoet zelden een genderkritisch persoon die niet overgaat tot
schelden, ik ben van alles genoemd, van vrouwenhater tot psychopaat
tot kinderverkrachter, alles vanwege het feit dat ik voor trans
rechten ben”, vertelde hij me. “Het lijkt erop dat binnen de
genderkritische beweging niet alleen gesteld wordt dat iedereen die
voor trans rechten is het mis heeft, maar ook dat je dan een
misselijk en kwaadaardig mens bent.”
Maar wie wint er dan? Niet de trans
mensen en hun bondgenoten die verdrinken in een tsunami van haat,
maar uiteindelijk ook niet de transfoben die de morele bevlekking en
consequenties van hun onmenselijkheid met zich meedragen. Het zijn de
kranten en hun redacties die er garen bij spinnen, die prijzen winnen
voor columns die beloond zouden worden met verontwaardiging en
misschien zelfs gevangenisstraf als ze over welke andere minderheid
dan ook zouden gaan.
Zij stapelen hun clicks op en
wakkeren het vuur van de cultuuroorlog nog maar eens aan, het vuur
dat moet blijven branden als de politici die hen de vrijheid geven om
geen belasting te betalen, niet gereguleerd te worden en vrijuit
leugens en misleiding te verkopen over veel meer dan enkel trans
rechten, op hun positie moeten blijven.
Is er hoop? In het VK op de korte
termijn, niet veel. Wat trans mensen willen is gewoon in rust leven,
met gelijkwaardigheid, waardigheid en onbelemmerde toegang tot
gezondheidszorg. Dat is geen onmogelijke droom, maar het huidige
politieke klimaat is uitzonderlijk vijandig.
Echte vooruitgang vereist serieuze
hervorming van de mediawetten en een persregulering die daadwerkelijk
iets betekent; op de middellange termijn hangt het af van de invloed
en standvastigheid van Biden en Harris en hun toewijding aan
lhbtq-rechten en hun invloed en druk op de regering van het VK.
Niemand heeft ooit in de waan
geleefd dat trans rechten het enige doelwit zijn van extreem-rechts,
religieus-rechts en conservatieven, hooguit het eerste in de
miljardairscultuuroorlog die als doel heeft om de omstandigheden te
scheppen waarin de corrupte en gewillige Trumps en Johnsons kunnen
gedijen. De volgende doelwitten zijn de lichamelijke autonomie van
vrouwen en de rechten van lhb’s. Denk niet dat het over is omdat de
VS Trump heeft laten vallen. Hij was één symptoom; Johnsons
transfobe Engeland is een tweede. De maatschappij is nog steeds ziek.
Katherine O’Donnell
(Dit is een vertaling van het
artikel “Transgender Brits struggle against a toxic tide: ‘I
don’t feel safe anywhere'” dat op 9 december 2020 verscheen
op Yahoo News. Het is naar het Nederlands vertaald door Petra de
Jong.)
Fascisme,
Lhbt-strijd,
Rechtse
opiniemakers, Uitsluiting
=============================================
*
Lhbtq-mensen, door mij aangeduid al LGBT mensen, dit in verband met de labels die ik al jaren gebruik, dat
zijn er eigenlijk al te veel, vandaar dat ik er zo min mogelijk
toevoeg om zoeken binnen dit blog niet onnodig moeilijk te maken. (update op 13 januari 2021: i.p.v. LGBT maakte ik de vergissing om LGTB te schrijven, mijn excuus)
