Recept tegen 'anti-solidariteit', gentech, foute handelsbelangen, maar voor een mooie avond!

Blogdokter Pisser verrast u vandaag om te beginnen met één van de juweeltjes, die zijn laatste strooptocht heeft opgeleverd, Donovan met 'Live & in the Studio', maar het eerste album van Donovan is ook goed, jammer dat hij, onterecht, door het succes van Dylan, altijd de tweede 'viool' moest spelen (op een later tijdstip meer van deze gigant). Nu is de dokter een beetje in hoger sferen beland, door de muziek, maar zeker ook door het gebruik van een ruim gevulde bong. Dus als 2e: LCD (niet te verwarren met LCD Soundsystem) met 'Spinney', mooie space elektronika. Vervolgens Underworld met 'Dubnobasswithmyheadman', intussen een klassieker en nog steeds godvergeten mooi! De dokter ontving kortgeleden van zijne hoge doorluchtigheid Lucos Bravos Primeros het album 'We are Acid Mothers Afrorampo', van Acid Mothers Afrorampo, een bijzonder apart en mooi album uit de Japanse subcultuur. Veel jongeren hebben de 'prestatie consumenten maatschappij ten top', wat Japan is, vaarwel gezegd, een maatschappij die hier jammergenoeg ook steeds meer vorm krijgt (net als de kredietcrisis, die kent men in Japan al een paar decennia). Deze vaak jonge mensen hebben een echte subcultuur gecreëerd, echte underground dus. Als afsluiter en om een beetje bij te komen van het Japanse geweld, het album 'Once Upon A Time Called Now', van Sad Rockets, een project van multi instrumentalist Andrew Peklar, geboren in Oezbekistan, opgegroeid in Californië en woonachtig in Heidelberg. Peklar is ook de grote man achter Mucus (later meer). Jezus wat is dit mooooooi!!!!

Veel plezier!